باشگاه روزنامه نگاران :
یکی از اساتید روزنامهنگاری و بزرگان این حرفه میگفت «خبر یعنی اضطراب». خبر در ذات خود حاوی اضطراب است. این که شما میگویید ، فلان اتفاق در فلان نقطه افتاده یا فلان جا حمله تروریستی شده است، خود به خود اضطرابی را در خواننده ایجاد کردهاید.
اما ما در خبر دو نوع اضطراب داریم:
اضطراب اختیاری و اضطراب غیر اختیاری.
اگر به ما بگویند که در فلان نقطه شهر حکومت نظامی است اگر بروید دستگیری می شوید، شنونده و خواننده خبر میداند که نباید برود. اختیار دارد که درباره آنچه حادثه آفرین است تصمیم بگیرد. اما وقتی میگویید از دو تا 17 هفته دیگر زلزله میآید، شما در خبر خود اضطراب غیراختیاری ایجاد کردهاید. زیرا من نمیتوانم تا 17 هفته آینده زندگی خودم را تعطیل کنم. در نتیجه جز این که روز به روز بر اضطراب و استرس من افزوده شود، هیچ نتیجهای نخواهد داشت. نه تنها من، بلکه مدیران شهرم نیز توانایی فایق آمدن بر زلزله 7/5 ریشتری را ندارند. مقامات دولت هم این توانایی را ندارند. نتیجه این که من باید زندگی و کار خود و خانوادهام را تا 16 هفته آینده تعطیل کنم. و هیچ تضمینی نیست که زلزله در این تاریخ یا بعد از آن بیاید یا نیاید.
پس چرا ما باید به جای آن که مدیران را سوق بدهیم به مقاوم سازی شهر ، ایجاد سولههای نجات بخش، مردم شهر را سوق میدهیم به سمت اضطراب و تشویشی که برای آن راه حلی نداریم؟