علی پاکزاد|
بی اغراق شاید هیچ جناح و حزب سیاسی را در کشور نیابیم که روزنامه یا رسانه ای در زیر مجموعه خود نداشته باشد. رسانه های حزبی که وظیفه سازمانی آنها طرح دیدگاهها و موضوعات مربوط به تفکر سیاسی صاحبانشان است؛ در این رسانه ها تقابل های سیاسی نیز طرح و به طور حتم مخاطبان خود را هم دارد.
اما سوال اینجاست آیا خبرگزاری های رسمی و به خصوص رسانه های دولتی و یا عمومی که از محل اعتبارات دولتی ارتزاق می کنند حق ورود به تقابلات حزبی را دارند؟ آیا ماموریت خبرگزاریهای رسمی کشور می تواند هواداری از یک جناح سیاسی باشد؟ آیا طرح دیدگاههای حزبی به عنوان تحلیل ها و گزارش های اصلی رسانه های رسمی موضوعیت دارد؟ خبرگزاریهای ایرنا، ایسنا، فارس، مهر و … در کنار روزنامه های دارای عقبه دولتی حق دارند در حد یک رسانه حزبی ظاهر شوند؟
متاسفانه تلفیق جریانات سیاسی و رسانه های کشور به خصوص آنچه در میانه دهه 70 شمسی آغاز شد (گرچه در وهله نخست به نظر یک جان تازه به بدنه رسانه ای کشور دمید) به مرور باعث تبدیل رسانه ها به ابزارهای حزبی شد تا آنجا که امروز می بینیم این سیاست زدگی به وازدگی افکار عمومی منجر شده و به خودی خود باعث خروج رسانه های رسمی از اولویت نخست افکار عمومی شده است. از همان زمان نیز شاهد بودیم با بالاگرفتن رقابت جریانات سیاسی هر جناحی که بر مسند دولت نشست، رسانه های عمومی را تبدیل به تریبون سیاسیون وابسته به خود ساخت و این سنت غلط آسیب بسیار سختی به جریان اطلاع رسانی رسمی در کشور وارد ساخت.
امروز هم با تداوم این روند و انتشار اخبار درون حزبی و حتی اظهار نظرهای متقابل سیاسیون نسبت به احزاب موافق و مخالف در شرایطی که انتظار می رود رسانه های رسمی دغدغه های مردم را در اولویت های خود قرار دهند چنان شکل سخیفی پیدا کرده است که هویت کار رسانه به صورت عام آن مخدوش شده است.
رسانه ای مانند خبرگزاری جمهوری اسلامی ایران چرا باید به اخبار مربوط به اظهارات جریان اصلاح طلب بپردازد یا خبرگزاری فارس به عنوان یک خبرگزاری عمومی و رسمی کشور چرا باید به عنوان پایگاه فکری یک جناح خاص باشد و در عین حال هر دوی این مجموعه سهمی از ردیف های اعتباری دولتی داشته باشند؟!
این در حالی است که هر دو جناح نام برده شده از انواع رسانه های مکتوب و مجازی در غالب جریان حزبی خود برخوردارند، آن هم رسانه هایی که ضمن استفاده از یارانه های عمومی بخش رسانه، سهمی از یارانه های حزبی دارند و در کنار آن هم از منابع مالی مربوط به جریان فکری و سیاسی خود نیز ارتزاق می کنند.
اشتباه نکنید منظور از این مطلب زیر سوال بردن کارکرد حزبی رسانه یا رسانه های حزبی نیست، بلکه تاکید بر ضرورت تفکیک مرز میان رسانه های عمومی و رسمی کشور از این نوع رسانه هاست تا مشخص شود کدام رسانه ها به صرف رسانه بودن تلاش برای اطلاع رسانی دارند. مردم نیز فرصت پیدا کنند تا از رسانه های غیرسیاسی برخوردار شوند که به دور از فضای جناحی رسالت شان صرف اطلاع رسانی است.
