تراریخته فرآیند معرفی ژن های خارجی به یک موجود زنده برای تولید صفات یا ویژگی های مطلوب است. در حالی که این فناوری به عنوان راهی برای افزایش عملکرد محصول، بهبود امنیت غذایی و توسعه درمان‌های جدید برای بیماری‌ها است، اما خطرات آن را نیز به همراه دارد. این موارد شامل آسیب به محیط زیست و سلامت عمومی، از دست دادن تنوع زیستی و تنوع ژنتیکی، و اختلالات اقتصادی و اجتماعی بالقوه خواهد شد.
پنج کشوری که در آنها استفاده از فراورده های تراریخته مجاز نیست عبارتند از:
1-نیوزلند
نیوزلند یکی از کشورهایی است که اجازه تراریخته را نمی دهد. این کشور قوانین ایمنی زیستی سختگیرانه ای دارد که از مردم، محیط زیست و گونه های بومی خود در برابر موجودات بالقوه خطرناک اصلاح ژنتیکی (GMO) محافظت می کند. همچنین کشت و تجاری سازی GMOs از جمله بذرها، محصولات زراعی و حیوانات دستکاری شده ژنتیکی را ممنوع می کند. این امر برای اطمینان از ایمنی زیستگاه های طبیعی کشور و حفظ سلامت و رفاه مردم است.
2-اتریش
اتریش کشور دیگری است که اجازه تراریخته را نمی دهد. دولت مقررات سختگیرانه ای در مورد بیوتکنولوژی و مهندسی ژن دارد که هدف آن حفاظت از محیط زیست و سلامت عمومی است. کشت و تجاری سازی محصولات، حیوانات و دانه های اصلاح ژنتیکی در اتریش ممنوع است. این برای اطمینان از این است که ایمنی مردم اتریش و محیط زیست به خطر نیفتد.
3-مجارستان
مجارستان کشور دیگری است که اجازه تراریخته را نمی دهد. این کشور یک چارچوب نظارتی دقیق برای بیوتکنولوژی و مهندسی ژن برای حفاظت از محیط زیست و سلامت عمومی دارد. این کشور کشت و تجاری سازی محصولات، حیوانات و دانه های اصلاح ژنتیکی را ممنوع می کند. این برای اطمینان از ایمنی مردم مجارستان و تنوع زیستی غنی این کشور است.
4-یونان
یونان کشوری است که اجازه تراریخته را نمی دهد. این کشور دارای چارچوب قانونی قوی در مورد بیوتکنولوژی، ایمنی مواد غذایی و مهندسی ژنتیک است. کشت و تجاری سازی محصولات تراریخته از جمله بذرهای دستکاری شده ژنتیکی، محصولات زراعی و حیوانات در یونان مجاز نیست. این برای اطمینان از ایمنی مردم یونان و محیط زیست است.
5-لوکزامبورگ
لوکزامبورگ کشوری است که اجازه تراریخته را نمی دهد. این کشور قوانین سختگیرانه ای در مورد بیوتکنولوژی و مهندسی ژنتیک به دلیل نگرانی های زیست محیطی و بهداشتی دارد. کشت و تجاری سازی GMOs و دانه ها، محصولات زراعی و حیوانات دستکاری شده ژنتیکی ممنوع است. این به دلیل سیاست های قوی زیست محیطی کشور و حفاظت از تنوع زیستی و اکوسیستم های کشور است.
چه نتیجه گیری میتوان گرفت؟
با وجود آنکه تراریخته ها در بسیاری از موقعیت ها مفید هستند، برای کشورها مهم است که قوانین سختگیرانه ای برای حفاظت از ایمنی مردم، تنوع زیستی و محیط زیست خود داشته باشند. کشورها با جلوگیری از کشت و تجاری سازی GMOs و تشویق جایگزین های ایمن تر، می توانند رفاه جمعیت خود را تضمین کنند و در عین حال از تنوع زیستی منحصر به فرد موجود در مرزهای خود نیز محافظت کنند.
تراریخته ها می توانند جنبه های منفی بالقوه ای مانند پیامدهای ناخواسته برای محیط زیست و ایمنی مواد غذایی داشته باشند. فرآیند وارد کردن ژن های خارجی به یک ارگانیسم می تواند منجر به عواقب پیش بینی نشده ای شود که ممکن است در ابتدا به راحتی قابل مشاهده نباشند. به عنوان مثال، موجودات اصلاح ژنتیکی می توانند با سایر موجودات زنده و محیط اطراف به روش های غیرمنتظره ای تعامل داشته باشند و منجر به اثرات ناخواسته بر کشاورزی، تولید حیوانات و سلامت انسان شوند. علاوه بر این، تراریخته ها همچنین می توانند تنوع زیستی و تنوع ژنتیکی را تهدید کنند، زیرا سازگاری تکاملی گونه را کاهش می دهد و می تواند اکوسیستم های طبیعی را مختل کند.
بنابراین به طور خلاصه، در حالی که مزایای بالقوه زیادی برای تراریخته ها وجود دارد، خطرات و چالش هایی نیز به همراه دارد. توجه به این نکته مهم است که این خطرات لزوماً بیشتر از فواید آن نیستند، اما مهم است که مقررات و دستورالعمل‌های کاملی تنظیم شوند تا اطمینان حاصل کنیم که این فناوری به طور مسئولانه و با در نظر گرفتن محیط زیست، مردم و تنوع زیستی انجام پذیرد.
بیشتر بخوانید:
بهترین و بدترین جایگزین‌های گیاهیِ گوشت برای محیط زیست
