امیر جهانی اساسا در کشورهای توسعه یافته باشگاه‌های ورزشی به‌صورت یک بنگاه اقتصادی عمل می‌کنند و حداکثر کردن سود مبتنی بر جذب بیشتر و بهتر طرفداران و حامیان مالی را، هدف فعالیت اقتصادی- فرهنگی خود قرار داده‌اند و همین امر منجر به تخصیص بهینه منابع در اقتصاد ورزش شده است. در این بین ورزشی نظیر فوتبال از توجه ویژه‌تری برخوردار شده است.
به گزارش رتبه آنلاین، سالانه مبالغ هنگفتی در این صنعت-ورزش مبادله می‌شود که بازاری جذاب را برای سرمایه‌گذاری ایجاد کرده است. اما سال‌ها است که در ایران شاهدیم دولت های مختلف به‌رغم تمام وعده‌ها، در نهایت تن به واگذاری این دو باشگاه نمی‌دهند و این مدیران دولتی هستند که یکی پس از دیگری به این دو باشگاه آمد و رفت می‌کنند و تنها میراثی که از خود برجای می‌گذارند، بدهی‌های هنگفتی است که معلوم نیست چه زمانی گریبان این دو باشگاه را رها خواهد کرد. اگر این دو باشگاه بزرگ در اختیار بخش خصوصی قرار داشت، بازهم ممکن بود که فاجعه‌ای نظیر حذف این دو از جام باشگاه‌های آسیا روی دهد؟ به نظر می‌رسد این بار نیز تجربه جهانی می‌تواند ما را از این بن بست خودساخته خارج کند. باشگاه اقتصاددانان در پرونده امروز خود به موضوع خصوصی‌سازی این دو باشگاه پرداخته است.
منبع : دنیای اقتصاد