بهترین دارو های ضد حساسیت

داروهای آلرژی به صورت قرص، مایعات، مواد استنشاقی، اسپری بینی، قطره چشم، کرم های پوستی و تزریقی در دسترس هستند. برخی از آنها بدون نسخه وجود دارند و برخی هم فقط با نسخه. در ادامه به بررسی لیستی از بهترین ها در انواع مختلف دارو های ضد حساسیت میپردازیم.

آنتی هیستامین ها :

آنتی هیستامین ها، هیستامین را مسدود می کنند. هیستامین یک ماده شیمیایی ایجاد کننده علائم است که توسط سیستم ایمنی بدن شما در طی یک واکنش آلرژیک آزاد می شود.

قرص و شربت :

آنتی هیستامین های خوراکی بدون نسخه و با نسخه در دسترس هستند. آنها آبریزش بینی، خارش یا آبریزش چشم، کهیر، تورم و سایر علائم و نشانه های آلرژی را کاهش می دهند. از آنجایی که برخی از این داروها می توانند باعث ایجاد احساس خواب آلودگی و خستگی در شما شوند، در صورت نیاز به رانندگی یا انجام سایر فعالیت هایی که نیاز به هوشیاری دارند، آنها را با احتیاط مصرف کنید.

آنتی هیستامین هایی که باعث خواب آلودگی می شوند عبارتند از :

• دیفن هیدرامین
• کلرفنیرامین

این آنتی هیستامین ها خیلی کمتر باعث خواب آلودگی می شوند :

• ستیریزین (زیرتک، آلرژی زیرتک)
• دزلوراتادین (کلارینکس)
• فکسوفنادین (آلگرا، آلرژی آلگرا)
• لووستیریزین (آلرژی زیزال، زیزال)
• لوراتادین (Alavert، Claritin)

اسپری بینی :

اسپری های بینی آنتی هیستامین به تسکین عطسه، خارش یا آبریزش بینی، احتقان سینوسی و ترشحات پس از بینی کمک می کند. عوارض جانبی اسپری های بینی آنتی هیستامین ممکن است شامل طعم تلخ، خواب آلودگی یا احساس خستگی باشد. اسپری های بینی آنتی هیستامین تجویزی عبارتند از :

• آزلاستین (Astelin، Astepro)
• اولوپاتادین (پاتاناز)

قطره چشم :

قطره های چشمی آنتی هیستامین که بدون نسخه یا با نسخه در دسترس هستند، می توانند خارش، قرمزی و تورم چشم را کاهش دهند. این قطره ها ممکن است ترکیبی از آنتی هیستامین ها و سایر داروها داشته باشند.

عوارض جانبی ممکن است شامل سردرد و خشکی چشم باشد. اگر قطره های آنتی هیستامین نیش زد یا می سوزد، سعی کنید قبل از استفاده آنها را در یخچال نگهداری کنید یا از قطره های اشک مصنوعی در یخچال استفاده کنید. مثالها عبارتند از:

• کتوتیفن (Alaway، Zaditor)
• اولوپاتادین (Pataday، Patanol، Pazeo)
• فنیرامین و نافازولین (Visine، Opcon-A، دیگران)

ضد احتقان ها :

ضد احتقان ها برای تسکین سریع و موقت احتقان بینی و سینوس ها استفاده می شود. آنها می توانند باعث مشکلات خواب، سردرد، افزایش فشار خون و تحریک پذیری شوند. همچنین برای افراد مبتلا به فشار خون بالا، بیماری های قلبی عروقی، گلوکوم یا پرکاری تیروئید توصیه نمی شوند.

قرص و مایعات :

ضد احتقان های خوراکی احتقان بینی و سینوسی ناشی از تب یونجه (رینیت آلرژیک) را برطرف می کند. بسیاری از داروهای ضد احتقان مانند سودوافدرین (Sudafed) بدون نسخه در دسترس هستند.

تعدادی از داروهای خوراکی آلرژی حاوی یک ضداحتقان و یک آنتی هیستامین هستند. مثالها عبارتند از:

• ستیریزین و سودوافدرین (Zyrtec-D 12 ساعت)
• دزلوراتادین و سودوافدرین (Clarinex-D)
• فکسوفنادین و سودوافدرین (Allegra-D)
• لوراتادین و سودوافدرین (Claritin-D)

اسپری و قطره بینی :

اسپری ها و قطره های ضد احتقان بینی اگر فقط برای مدت کوتاهی استفاده شوند، گرفتگی بینی و سینوس ها را برطرف می کنند. استفاده مکرر از این داروها برای بیش از سه روز متوالی ممکن است منجر به چرخه ای شود که در آن احتقان عود می کند یا بدتر می شود. مثالها عبارتند از :

• اکسی متازولین (عفرین)
• تتراهیدروزولین (تیزین)

کورتیکواستروئیدها :

کورتیکواستروئیدها با سرکوب التهاب مرتبط با آلرژی علائم را تسکین می دهند.

اسپری بینی :

اسپری های کورتیکواستروئیدی از گرفتگی، عطسه و آبریزش بینی جلوگیری کرده و آن را تسکین می دهد. عوارض جانبی می تواند شامل طعم ناخوشایند، تحریک بینی و خونریزی بینی باشد. مثالها عبارتند از:

• بودزونید (رینوکورت)
• فلوتیکازون فوروات (Flonase Sensimist)
• فلوتیکازون پروپیونات (تسکین آلرژی فلوناز)
• مومتازون (ناسونکس)
• تریامسینولون (آلرژی ناساکورت 24 ساعته)

برای افرادی که از احساس جاری شدن مایع در گلو یا طعم ناخوشایند این اسپری ها آزارشان می دهد، دو فرمول آئروسل وجود دارد:پ

• بکلومتازون (قنسل)
• سیکلسوناید (Zetonna)

استنشاقی ها :

کورتیکواستروئیدهای استنشاقی اغلب روزانه به عنوان بخشی از درمان آسم ناشی از واکنش‌ها به محرک‌های آلرژی موجود در هوا (آلرژن‌ها) ایجاد می‌شود. عوارض جانبی به طور کلی جزئی هستند و می توانند شامل تحریک دهان و گلو و عفونت های قارچی دهان باشند.

برخی از داروهای استنشاقی کورتیکواستروئیدها را با گشادکننده های برونش طولانی اثر ترکیب می کنند.

داروهای استنشاقی تجویزی عبارتند از :

• بکلومتازون (Qvar Redihaler)
• بودزوناید (Pulmicort Flexhaler)
• سیکلسوناید (آلوسکو)
• فلوتیکازون (فلوونت)
• مومتازون (Asmanex Twisthaler)

قطره چشم :

قطره های کورتیکواستروئیدی برای تسکین خارش مداوم، قرمزی یا آبریزش چشم ها زمانی که سایر مداخلات موثر نیستند استفاده می شود. یک پزشک متخصص در اختلالات چشم (چشم پزشک) معمولاً استفاده از این قطره ها را به دلیل خطر مشکلاتی مانند آب مروارید، گلوکوم و عفونت کنترل می کند. مثالها عبارتند از:

• فلورومتولون (Flarex، FML)
• لوتپردنول (Alrex، Lotemax)
• پردنیزولون (Omnipred، Pred Forte، دیگران)

قرص و مایعات :

کورتیکواستروئیدهای خوراکی برای درمان علائم شدید ناشی از انواع واکنش های آلرژیک استفاده می شود. مصرف طولانی مدت می تواند باعث آب مروارید، پوکی استخوان، ضعف عضلانی، زخم معده، افزایش قند خون (گلوکز) و تاخیر در رشد در کودکان شود. کورتیکواستروئیدهای خوراکی نیز می توانند فشار خون بالا را بدتر کنند.

کورتیکواستروئیدهای خوراکی تجویزی عبارتند از :

• پردنیزولون (پرلون)
• پردنیزون (Prednisone Intensol، Rayos)
• متیل پردنیزولون (مدرول)

کرم های پوست :

کرم های کورتیکواستروئیدی واکنش های آلرژیک پوستی مانند خارش، قرمزی یا پوسته ریزی را تسکین می دهند. برخی از کرم های کورتیکواستروئیدی کم قدرت بدون نسخه در دسترس هستند، اما قبل از استفاده از این داروها برای بیش از چند هفته با پزشک خود مشورت کنید.

عوارض جانبی می تواند شامل تغییر رنگ و تحریک پوست باشد. استفاده طولانی مدت، به ویژه کورتیکواستروئیدهای تجویزی قوی تر، می تواند باعث نازک شدن پوست و سطوح غیر طبیعی هورمون شود. مثالها عبارتند از:

• بتامتازون (درمبت، دیپرولن، و غیره)
• دسوناید (Desonate، DesOwen)
• هیدروکورتیزون (Locoid، Micort-HC، و غیره)
• مومتازون (Elocon)
• تریامسینولون

تثبیت کننده های ماست سل :

تثبیت کننده های ماست سل مانع از انتشار مواد شیمیایی در سیستم ایمنی می شوند که به واکنش های آلرژیک کمک می کنند. این داروها به طور کلی بی خطر هستند اما معمولاً برای ایجاد اثر کامل باید چندین روز استفاده شوند. آنها معمولاً زمانی استفاده می شوند که آنتی هیستامین ها کار نمی کنند یا به خوبی تحمل نمی شوند.

اسپری بینی :

اسپری های بینی بدون نسخه شامل کرومولین (Nasalcrom) است.

قطره چشم :

قطره های چشمی تجویزی شامل موارد زیر است:

• کرومولین (کرولوم)
• لودوکسامید (آلومید)
• ندوکرومیل (آلوکریل)

مهار کننده های لکوترین :

مهارکننده لکوترین یک داروی تجویزی است که مواد شیمیایی ایجاد کننده علائم به نام لکوترین ها را مسدود می کند. این داروی خوراکی علائم و نشانه های آلرژی از جمله احتقان بینی، آبریزش بینی و عطسه را تسکین می دهد. تنها یک نوع از این دارو، مونتلوکاست (Singulair) برای درمان تب یونجه تایید شده است.

در برخی افراد، مهارکننده‌های لوکوترین می‌توانند علائم روان‌شناختی مانند اضطراب، افسردگی، خواب‌های عجیب و غریب، مشکلات خواب و تفکر یا رفتار خودکشی ایجاد کنند.

ایمونوتراپی آلرژن :

ایمونوتراپی با دقت زمان‌بندی می‌شود و به تدریج قرار گرفتن در معرض آلرژن‌ها، به ویژه آنهایی که اجتناب از آنها دشوار است، مانند گرده‌ها، کنه‌های گرد و غبار و کپک‌ها افزایش می‌یابد. هدف آموزش سیستم ایمنی بدن برای عدم واکنش به این آلرژن ها است.

ایمونوتراپی ممکن است زمانی مورد استفاده قرار گیرد که سایر درمان ها موثر یا قابل تحمل نباشند. همچنین در کاهش علائم آسم در برخی بیماران مفید است.

تزریق ها :

ایمونوتراپی ممکن است به صورت یک سری تزریق، معمولاً یک یا دو بار در هفته انجام شود. دوز ممکن است به صورت هفتگی یا هر دو هفته یکبار بر اساس میزان تحمل بیمار افزایش یابد. تزریق حداکثر دوز قابل تحمل ممکن است هر دو تا چهار هفته یکبار در طول سال انجام شود.

عوارض جانبی ممکن است شامل تحریک در محل تزریق و علائم آلرژی مانند عطسه، احتقان یا کهیر باشد. به ندرت، واکسن های آلرژی می تواند باعث آنافیلاکسی شود، یک واکنش ناگهانی تهدید کننده زندگی که باعث تورم در گلو، مشکل در تنفس و سایر علائم و نشانه ها می شود.

ایمونوتراپی زیر زبانی (SLIT) :

با این نوع ایمونوتراپی، یک قرص حاوی آلرژن را زیر زبان خود قرار می دهید (زیر زبانی) و اجازه می دهید تا جذب شود. نشان داده شده است که این درمان آبریزش بینی، احتقان، سوزش چشم و سایر علائم مرتبط با تب یونجه را کاهش می دهد. همچنین علائم آسم را بهبود می بخشد.

یک قرص SLIT حاوی کنه های گرد و غبار (Odactra) است. چندین قرص SLIT حاوی عصاره گرده‌های انواع مختلف علف هستند، از جمله موارد زیر:

• ابروسیا کوتاه (Ragwitek)
• بهاری شیرین، باغی، چاودار چند ساله، تیموتی و علف آبی کنتاکی (Oralair)
• تیموتی گراس (گراستک)

داروهای بیولوژیکی :

برخی از داروها یک واکنش خاص در سیستم ایمنی را هدف قرار می دهند و سعی می کنند از وقوع آن جلوگیری کنند. این داروها به صورت تزریقی تجویز می شوند. آنها شامل دوپیلوماب (دوپیکسنت) برای درمان واکنش های آلرژیک پوستی و اومالیزوماب (Xolair) برای درمان آسم یا کهیر زمانی که سایر داروها کمکی نمی کنند، هستند.

عوارض جانبی داروهای بیولوژیکی ممکن است شامل قرمزی، خارش یا سوزش چشم و سوزش در محل تزریق باشد.

واکسن های اورژانسی اپی نفرین :

آمپول های اپی نفرین برای درمان آنافیلاکسی، یک واکنش ناگهانی و تهدید کننده زندگی استفاده می شود. دارو با سرنگ و دستگاه سوزن خود تزریقی (خود تزریقی) تجویز می شود. اگر احتمال واکنش آلرژیک شدید به غذای خاصی مانند بادام زمینی یا اگر به زهر زنبور یا زنبور حساسیت دارید، ممکن است لازم باشد دو انژکتور خودکار همراه داشته باشید.

گاهی اوقات نیاز به تزریق دوم است. در نتیجه، مهم است که با 115 تماس بگیرید یا مراقبت های فوری پزشکی فوری دریافت کنید.

یک متخصص مراقبت های بهداشتی به شما نحوه استفاده از تزریق خودکار اپی نفرین را آموزش می دهد. مهم است که نوع تجویز شده توسط پزشک را دریافت کنید، زیرا روش تزریق ممکن است برای هر برند کمی متفاوت باشد. همچنین، حتما قبل از تاریخ انقضا اپی نفرین اورژانسی خود را جایگزین کنید. نمونه هایی از این داروها عبارتند از:

• Adrenaclick
• Auvi-Q
• EPI قلم
• اپی پن جونیور

توصیه های پزشک خود را دریافت کنید :

برای انتخاب موثرترین داروهای آلرژی و جلوگیری از بروز مشکلات با پزشک خود همکاری کنید. حتی داروهای ضد آلرژی بدون نسخه دارای عوارض جانبی هستند و برخی از داروهای آلرژی در صورت ترکیب با سایر داروها می توانند باعث ایجاد مشکل شوند.

به خصوص مهم است که با پزشک خود در مورد مصرف داروهای آلرژی در شرایط زیر صحبت کنید :

• شما باردار هستید یا در حال شیردهی هستید.
• شما یک بیماری مزمن مانند دیابت، گلوکوم، پوکی استخوان یا فشار خون بالا دارید.
• شما داروهای دیگری از جمله مکمل های گیاهی مصرف می کنید.
• شما در حال درمان آلرژی در یک کودک هستید. کودکان به دوزهای متفاوت دارو یا داروهای متفاوت از بزرگسالان نیاز دارند.
• شما در حال درمان آلرژی در یک فرد مسن هستید. برخی از داروهای آلرژی می توانند باعث گیجی، علائم دستگاه ادراری یا سایر عوارض جانبی در افراد مسن شوند.
• شما در حال حاضر یک داروی آلرژی مصرف می کنید که موثر نیست. هنگام مراجعه به پزشک، دارو را در بطری یا بسته بندی اصلی همراه خود بیاورید.

علائم خود، زمان استفاده از داروهای خود و میزان مصرف خود را پیگیری کنید. این به پزشک شما کمک می کند تا بفهمد چه چیزی بهترین کار را انجام می دهد. ممکن است لازم باشد چند دارو را امتحان کنید تا مشخص کنید کدامیک موثرترین و کمترین عوارض جانبی را برای شما دارند.

منبع : mayoclinic

همچنین بخوانید : داروپخش نیازمند سرمایه گذاری بیشتر !