سیامک صدیقی|از روزی که واژه دارالخلافه بر روی نام تهران قرار گرفت، بیش از دو سده می‌گذرد؛ قریه‌ای کوچک در نزدیکی ری که امروز به یکی از بزرگترین کلانشهرهای جهان بدل شده است.
پایتخت دویست و اندی ساله ایران، در طول این سال‌ها، میدان تاخت و تازها، کشور گشایی‌ها و البته ساخت و سازهای بسیاری بوده است که هویت اصلی امروز آن را تشکیل می دهند.
گسترش بی قواره تهران و بی توجهی به میراث هویتی این کلانشهر، باعث شده خیلی از این جاذبه‌ها برای ساکنان تهران پنهان باشد و مهجور بماند.
پایتخت دویست ساله، قطعا آن قدر جذابیت تاریخی دارد که تهران را به یکی از جذاب‌ترین و دیدنی‌ترین شهرهای توریستی و مقصد گردشگری تبدیل کند اما بسیاری از این زیبایی‌ها در پسِ ترافیک، حجم عجیب بارگذاری‌ها، روزمره‌گی و البته بی‌توجهی‌ها فراموش شده است.
در سال‌های اخیر شهرداری تهران، سازمان میراث فرهنگی و… تلاش کرده‌اند با معرفی برخی از این جاذبه‌ها، تهران را به مقصدی برای گردشگران نوروزی بدل کنند.
در این زمینه توفیقاتی هم حاصل شد، اما در این میان دو نکته حائز اهمیت وجود دارد؛
یک:
به شهادتِ آمار، در پنج روز نخست سال ۹۷، یک‌میلیون و ۹۸۱ هزار و ۷۱۸ وسیله نقلیه به تهران وارد شد.
از سوی دیگر به گفته مسئولان گردشگری تهران، بازدید از برج‌های میلاد و آزادی، پارک ژوراسیک، باغ پرندگان و دریاچه شهدای خلیج فارس با بیشترین استقبال از سوی گردشگران روبرو شد.
اما هویت تاریخی تهران را نه این جاذبه‌های تفریحی، که حصار صفوی در بازار تهران، آرامگاه آخرین پادشاه زند در امامزاده زید، دروازه محمدیه تنها دروازه باقی مانده از دوران قاجار، میدان مشق و حوادث تاریخی آن، ویلای پادشاهان صفویه و قاجار در شمال شهر تهران و… می‌سازد، این میراث بخشی از گم شده‌های تمدن تهران است که تلاشی برای معرفی آن ها نه برای شهروندان تهرانی و نه گردشگران صورت نگرفته است.
تهران پیشینه قابل اعتنایی دارد که از چشم گردشگران پنهان می‌ماند. معرفی تهران قدیم موضوعی است که به جد نسبت به آن غفلت کرده‌ایم.
دو:
ورودی هر کدام از شهرهای کشور، با خوشامدی به مسافران آغاز میشود؛ خوشامدی که ریشه در مهمان نوازی ایرانی دارد.
در ورود به هر کدام از کلانشهرهای کشور گرفته تا کوچکترین روستاها، با تابلوهایی روبه رو می شوید که خیرمقدم می گویند و آرزوی سفری خوش برای شما دارند.
اما پایتخت ایران در همه مسیرهای ورودی این رسم دیرین ایرانی را به جا نمی آورد.
در ورودی های شرقی، جنوبی و غربی تهران تنها تابلوهایی که مشاهده می شود، ۳۰، ۲۰ یا ۱۰ کیلومتر تا تهران است و به ناگاه تهران آغاز می شود، بی هیچ خوشامدی یا خیرمقدمی.
قطعا زیبنده پایتخت ایران نیست که مهمان نوازی نکند و رسم خوشامدگویی را بلد نباشد.
ایجاد نمادی برای ورود به پایتخت کشور و خیرمقدم به مسافران و گردشگران جزو ابتدایی‌ترین موضوعاتی است که غفلت از آن هیچ توجیهی ندارد.
