اتاق بازرگانی با جلب موافقت ناصرالدین شاه در سال ۱۲۶۲ و به‌وسیله نماینده تجار تهران، حاج محمدحسن امین‌الضرب تشکیل شد و با عنوان مجلس تجارت به کار خود ادامه داد. این اتاق تا اواخر دهه ۴۰ صرفا در زمینه تجاری فعالیت می‌کرد و در سال ۴۱ اتاق صنعت و معدن نیز در کنار آن و به‌صورت مستقل فعالیت خود را آغاز کرد.
به گزارش رتبه آنلاین، در سال ۴۸ با ادغام اتاق بازرگانی و اتاق صنایع و معادن، اتاق بازرگانی و صنایع و معادن ایران تشکیل شد. اتاق بازرگانی یکی از اولین نهادهایی است که در دوران ورود ایران به عصر مدرن پا به عرصه گذاشت شد و از ابتدا به‌عنوان یک نهاد مستقل از یکسو درصدد شبکه‌سازی تجار و فعالان اقتصادی بود و از سوی دیگر هماهنگی‌های بیشتر برای رایزنی‌های تجاری و رفع موانع فعالیت‌های اقتصادی با دولت‌های وقت را در دستور کار قرار داد. اتاق در دهه ۶۰ جایگاه مناسبی نداشت و به‌دلیل رویکرد حاکم بر سیاست‌های اقتصادی کشور منزوی بود. اما در دهه ۷۰ به بعد به مرور توانست به سوی موقعیت مطلوبی حرکت کند.
اما موضوعی که امروز از زبان بسیاری از تجار، صنعتگران و دانشگاهیان شنیده می‌شود جایگاه اتاق بازرگانی و تاثیرگذاری آن است. به عقیده بسیاری از منتقدان اتاق بازرگانی عملا خود همانند یک دستگاه دولتی فعالیت می‌کند و از بهره‌وری و کارآیی مناسبی برخوردار نیست. همچنین یکی از مهمترین شعارهای این روزهای نخبگان کشور، یعنی افزایش شفافیت در اتاق‌های بازرگانی روند رضایت‌بخشی را طی نمی‌کند. در بسیاری از کشورها اتاق‌های بازرگانی نسل جدید بر سر کارند که تعامل دولت و بخش خصوصی به نحو مدرن‌تری در آن در جریان است و از عهده رایزنی‌های تجاری به خوبی برآمده‌اند.فعالان اقتصادی در این پرونده باشگاه اقتصاددانان به بررسی جایگاه، وظایف و عملکرد اتاق بازرگانی پرداخته‌اند.
شهاب‌الدین رحیمی
منبع : دنیای اقتصاد