صنایع غذایی انواع مختلفی از ضایعات را تولید می کند که نیاز به رسیدگی به روشی سازگار با محیط زیست و پایدار دارند. بسته به نوع ضایعات، جایگزین های متعددی برای جابجایی زباله از جمله تخمیر، جداسازی، تبدیل سوخت زیستی، کمپوست سازی، استخراج و غیره موجود است. انتخاب فرآیند مناسب حمل زباله می تواند به رعایت مقررات زیست محیطی کمک کند و محصول جانبی مفیدی را برای پردازش بیشتر، بازیافت یا مصرف حیوانی فراهم کند. رطوبت کمتر مواد زائد به دلیل کاهش حجم و وزن، هزینه حمل و نقل را کاهش می دهد. این فصل غلظت مواد جامد حاصل از ضایعات مواد غذایی را با استفاده از تکنیک های آبگیری مورد بحث قرار می دهد. کاهش میزان رطوبت، انعطاف پذیری را از نظر جابجایی، ماندگاری و استفاده بعدی از زباله ارائه می دهد.
فرآیند جداسازی مایع/جامد شامل مراحل متعددی است:
پیش تصفیه، ضخیم شدن، جداسازی و پس از درمان. فرآیندهای معمول آبگیری از ابزارهای مکانیکی جداسازی مانند صفحه نمایش، پرس پیچ، پرس تسمه ای، فیلترهای خلاء و سانتریفیوژها استفاده می کنند که همگی می توانند با نیروهای اضافی برای حذف آب ترکیب شوند، مانند میدان الکتریکی، امواج فراصوت، ارتعاشات، درمان های شیمیایی. و غیره. در هر کاربرد آبگیری، یک مزیت قطعی از ترکیب چندین میدان آبگیری برای ارتقای هم افزایی نیروهای جداسازی وجود دارد.
انتخاب یک فرآیند آبگیری کافی به عوامل متعددی مانند نوع و کمیت محصول زائد، استفاده نهایی از مواد جامد آبگیری/خشک و ملاحظات زیست محیطی و اقتصادی بستگی دارد. با فرآیند آبگیری، مزیت اساسی این است که آب در حالت مایع حذف می شود. عدم تغییر فاز باعث می شود فرآیند انرژی کمتری داشته باشد و در برخی موارد ممکن است کیفیت محصول نهایی را بهبود بخشد. آبگیری میزان رطوبت را تا حدی پایین می آورد که برای پایداری در قفسه به اندازه کافی کم نیست. بنابراین مواد آبگیری شده نیاز به عملیات خشک کردن کامل یا پردازش بیشتر دارند.
منبع : science direct
همچنین بخوانید : کشاورزی و بحران آب را جدی بگیریم!
