مدیر سابق خانه عکاسان ایران معتقد است یک حادثه به خودی خود آن چنان اثرگذار نیست و این تصاویر هستند که یک حادثه را ماندگار می‌کنند و موجب می‌شوند در اسناد تاریخی یک کشور حفظ شود.
رسول اولیازاده در گفت‌وگو با ایسنا، درباره نقش عکس در عملیات تروریستی اهواز بیان کرد: این تنها حادثه‌ای نیست که اتفاق می‌افتد و عکاسان سریع‌تر از هر قشر دیگری در این اتفاق حاضر می‌شوند و از این رسانه مهم به عنوان تصویر بهره‌مند هستند و می‌توانند تصاویر خود را ارائه دهند. در حادثه زلزله بم هم دیدیم زمانی که عکاسان در صحنه حاضر شدند هنوز امدادگران نرسیده بودند و زمانی که تصاویری از این حادثه در سطح جهانی منتشر می‌شود، با سیل کمک‌های مردمی از سراسر دنیا مواجه شدیم.
او با بیان اینکه عکس به عنوان یک رسانه نقش مهمی دارد و کسی که مسلط به تصویر و عکس است باید ویژگی‌هایی داشته باشد، افزود: اول اینکه کار خود را خوب بلد باشد و در هر شرایطی که قرار می‌گیرد به طور مسلط بتواند آن واقعه را از همه‌ی زوایا ببیند و بداند چه کاری انجام دهد تا بتواند تاثیرگذارترین تصویر را به جامعه ارائه دهد. دوم اینکه عاشق کارش باشد و از هیچ آسیب و حادثه‌ای هراس نداشته باشد و تمام تلاش خود را برای آنکه بهترین تصویر را ثبت کند، انجام دهد.
این عکاس جنگ اضافه کرد: در مرحله سوم باید به امکانات ارسال عکس مسلط باشد و زمانی که تصویر را ثبت کرد اگر فقط چند ثانیه تعلل کند ممکن است نتواند اولین عکس را ارسال کند. ما در خبر همیشه به افرادی امتیاز می‌دهیم که بتوانند سریع‌ترین عکس‌ها را منتشر کند. اگر عشق به کار، شجاعت، نترس بودن و ارسال سریع عکس وجود نداشته باشد ممکن است افراد دیگری گوی سبقت را ببرند. ما در حادثه تروریستی مجلس هم دیدیم که عکاسان از جان مایه گذاشتند و تصاویر خوبی از آن اتفاق ارائه دادند.
اولیازاده درباره تاثیر تکنولوژی بر انتشار عکس حوادث و همچنین تشخیص عکس‌های واقعی از غیرواقعی در شبکه‌های اجتماعی اظهار کرد: تشخیص عکس واقعی و غیرواقعی بر عهده کارشناسان است. ما در ماجرای انقلاب تونس نیز شاهد بودیم که جلوی خروج دوربین عکاسان و خبرنگاران را در فرودگاه گرفتند اما شهروند عکاس و شهروند خبرنگار توانستند تصاویری از آن ماجرا به دنیا منتشر کنند و عکس‌های آنها که حرفه‌ای هم نبودند در آژانس‌های خبری بزرگ دنیا با قیمت‌های مختلف خریداری شد.
او که نشان درجه یک هنری در حوزه عکاسی دارد، اضافه کرد: با توجه به پدیده دیجیتالی ما با افرادی که حرفه‌ای نیستند اما عکاسی می‌کنند در شبکه‌های اجتماعی مواجه هستیم که عکس‌های آنها دست به دست می‌شود و می‌توانند کم کم وارد عرصه حرفه‌ای عکاسی هم شوند اما کسی در این ماجراها برنده است که همه ویژگی‌ها و امتیازات را با هم داشته باشد.
مدیر سابق خانه عکاسان ایران همچنین درباره موانعی که برای عکاسان در این حوادث به وجود می‌آورند، بیان کرد: در همه جای دنیا محدودیت‌هایی وجود دارد حتی در کشورهایی که مدعی دموکراسی هستند. در ماجرای تروریستی فرانسه دیدیم که چه به روز عکاس و فیلمبردار ایرانی آوردند و مورد ضرب و شتم پلیس فرانسه قرار گرفت. اما عکاسی پیروز است که بتواند با توجه به محدودیت‌ها و رعایت اصول حاکم بر جامعه کار خودش را انجام دهد و عکس‌هایش را منتشر کند.
او درباره ثبت یک تصویر در حافظه تاریخی مردم نیز توضیح داد: ممکن است در کوتاه مدت برای حافظه تاریخی مردم اتفاقی بیفتد اما هیچ خدشه‌ای به این حادثه در طولانی مدت وارد نیست. افرادی که در سال ۱۳۵۷ هنوز متولد نشده بودند، می‌توانند حادثه ۱۷ شهریور آن سال را فراموش کنند؟ نه. زیرا آنقدر تصویر و ویدئو از آن ماجرا ثبت شده و وجود دارد که در ذهن افراد باقی مانده است. پس یک حادثه به خودی خود آن چنان اثرگذار نیست و این تصاویر هستند که یک حادثه را ماندگار می‌کند و موجب می‌شود در اسناد تاریخی یک کشور حفظ شود.
این مدرس دانشگاه گفت: زمانی که ما در چنین حوادثی قرار می‌گیریم، یقینا جان آدم عزیز است و یک عکاس باید در چنین شرایطی از سلامت خودش مراقبت و محافظت کند و به اضطراب و ترس خود غلبه کند و با یک نگاه هنرمندانه و تخصصی تصاویری را ثبت کند که در اسناد تاریخی باقی بماند.
