حمیدرضا طهماسبی پور- روزنامه‌نگار |بعضی اتفاق ها برای ماها معانی خاصی دارند!حتی اگر گرد زمونه اونها رو خالی از محتوا کرده باشن.
سال 1369 مبادله اسرای ایرانی با اسیران عراقی شروع شد و در اون دوران کودکی و هیجان های سال‌های انقلاب و بعد از جنگ، ماها هم مثل ادم بزرگا در اتمسفر اون روزها غرق بودیم .
با خبر ازادی اسرای ایرانی، از در و دیوار شهر خوشحالی می‌بارید و اگر در محله ای آزاده ای می‌اومد، مردم به استقبالش می‌رفتن و انچنان با آزاده محلشون با احترام برخورد می‌کردند که انگار بزرگترین سلبریتی امروز به محلشون رفته!
بله!
خیلی چیزا عوض شده، اما من به شخصه فراموش نمی‌کنم که اومدن یک آزاده چقدر برای این مردم خاص و محترم بود و طوری به این رویداد احساسی واکنش نشون می‌دادن که انگار پدر، فرزند، دایی، عمو و یا داداش خودشون از اسارت آزاد شده .
چقدر زود همه چیز عوض شد و چقدر زود این اسرا و شهدای زنده فراموش شدند.
یادش بخیر، اسیر آزاد شده محله ما ، بعد اومدنش یه مغازه زد تو محلمون و من سالها کودکی خودمو با خریدهای الکی از مغازش سپری کردم تا بهش نزدیک بشم!
اون اسیر برام عین عموی خودم بود که از سفر بی بازگشت جنگ اومده بود و بوی کسی رو میداد که وقت نکرده بودم بشناسمش!
شاید الان این حرفها کمی غریب باشه، اما یادمون نره یه وقتایی چطور فکر میکردیم و شرایط جامعه چطور بود!
