به گزارش رتبه آنلاین در این مقاله به مقایسه و روند نرخ بیکاری در ایران از سال 76 تا 94 پرداخته شده است. نرخ بیکاری از جمله شاخص‌هایی است که اقتصاددان‌ها و مردم به آن توجه دارند. با این وجود درک عمومی از این شاخص درست نیست. برخی باور دارند که دولت در مورد نرخ بیکاری دروغ می‌گوید و برخی دیگر فکر می‌کنند نرخ بیکاری عمدا طوری طراحی‌شده که اوضاع بهتر از چیزی که واقعا هست به‌نظر برسد. نرخ بیکاری معمولا به‌صورت یک موج، پشت‌سر شاخص‌های دیگر حرکت می‌کند. اگر اقتصاد رونق بگیرد انتظار داریم که به دنبال آن بیکاری کم شود. همچنین این‌طور نیست که اول بیکاری زیاد شود و بعد وارد رکود شویم. به همین دلیل معمولا فرض می‌شود که موج بیکاری قابل پیش‌بینی و پیش‌گیری است. شاید به‌نظر برسد در یک اقتصاد خوب با بکارگیری مناسب منابع بهترین نرخ بیکاری صفر درصد است، اما باید عنوان کرد حتی بهترین اقتصادها با ایجاد فرصت‌های شغلی فراوان نمی‌توانند به این میزان برسند. دلیل آن این است که همواره در هر برهه زمانی عده‌ای شغل خود را از دست می‌دهند و عده‌ای نیز صاحب شغل جدید می‌شوند و نمی‌توان نقطه زمانی یافت که در آن تمامی افراد جویای کار صاحب کار باشند. این بخش از جامعه درصدی از نرخ بیکاری را به‌وجود می‌آورند که به آن نرخ طبیعی بیکاری گفته می‌شود. اقتصاددانان میزان این متغیر را بین ۴ تا ۶ درصد برآورد کرده‌اند. حال اگر نرخ بیکاری در کشوری از ۳ به ۵ درصد برسد نمی‌توان گفت وضعیت اشتغال در این کشور بد است؛ زیرا این مقدار کماکان کمتر از نرخ طبیعی بیکاری است یا اگر نرخ بیکاری کشوری از ۱۴ درصد به ۱۰ درصد رسید نمی‌توان گفت وضعیت اشتغال در این کشور به‌طور کلی بهبود یافته. در نمودارهای زیر روند نرخ بیکاری را برحسب درصد در جمعیت های شهری و روستایی و کل جمعیت 10 ساله و بیشتر را بین سال های 76 تا 94 مشاهده می‌کنیم.
منبع: سالنامه آماری کشور
نویسنده: احمد عزیزاله خمسه
