مسجد امام اصفهان که از سوی یونسکو در فهرست میراث فرهنگی جهان ثبت شده، اوضاعی آشفته و نابسامان دارد.
به گزارش رتبه آنلاین از چمدان| مسجد شاه متعلق به دوره صفوی که با نام‌های مسجد سلطانی، مسجد جامع عباسی هم شناخته می‌شود و پس از انقلاب به مسجد امام شهرت یافته و به همراه سایر آثار میدان نقش جهان از سال ۱۳۵۸شمسی (۱۹۷۹ میلادی) در فهرست ثبت جهانی یونسکو قرار دارد، دیر زمانی است با معماری و کاشیکاری شگرف خود در وضعیتی آشفته به سر می‌برد.
شیوا آراسته استاد دانشگاه و معمار پژوهشگر که در ایام نوروز از نزدیک این اثر تاریخی ارزشمند ایرانی را دیده به خبرنگار چمدان می‌گوید: این مسجد در آشفتگی محض قرار دارد، چه به لحاظ مبلمان و چه از نظر سیستم مدیریتی. حوض وسط حیاط مسجد آب ندارد. گویی بنایی متروکه است که هیچ مراقبتی از آن نمی‌شود. گوشه گوشه این مسجد را خاک فرا گرفته است. از هر طرف سر می‌گردانید با کارگاه‌های تعطیلی مواجه می‌شوید که کسی هم در کارگاه‌ها کار نمی‌کند.»
او ادامه می‌دهد: «آن قطاعی از گنبد را که بیش از ده سال است برای مرمت پایین آوردند هنوز همان جا است و در حال مرمت آن هستند، داربست‌های مسجد آنقدر آنجا مانده‌اند که مانند داربست‌های گنبد سلطانیه، خود در حال تبدیل شدن به یک اثر تاریخی هستند. گرد و خاک همه جا را گرفته اما نظافتی در کار نیست. این در حالی است که گردشگران داخلی و خارجی بسیاری به دیدن این بنا می‌آیند، من به عینه عکس‌العمل گردشگران خارجی را که با تأسف سر تکان می‌دادند، دیدم و احساس شرمساری کردم. یک طرف هم میزی گذاشته‌اند و کارت پستال می‌فروشند. اطراف کارگاه‌ها هم گونی آبی کشیده‌اند.»
این معمار که دو سال پیش هم به این مسجد سر زده معتقد است با بیان اینکه آن زمان حال مسجد از امروز بهتر بوده است می‌گوید: «واقعاً احساس کردم مسجد در حال مردن است. از یک طرف با بنای متروکه‌ای با خاک و گرد و غبار و کارگاه‌ها و نرده‌ها و میخ‌هایی کوبیده به دیوار که آشفتگی کامل را نشان می‌دهد روبرو می‌شویم و از طرف دیگر کمد و میز و صندلی را مشاهده می‌کنیم که معلوم نیست چرا باید با این وضعیت آنجا قرار بگیرند. هنوز مشخص نیست متولی این مسجد کیست، آیا نباید پس از سال‌ها بین اوقاف و میراث فرهنگی اصفهان تعامل و همکاری مثمر فایده‌ای برای نگهداری این بنای فاخر و جواهر معماری وجود داشته باشد؟ خوب است که می‌گوییم مسجد، اگر کاخ بود چه بلایی به سرش می‌آوردند.»
آراسته تأکید می‌کند: «هربنایی شأنی دارد که نباید زیر سوال برد. در همه موزه‌های دنیا کارت پستال و آثار هنری مرتبط با بنا فروخته می‌شود اما شکیل و در شأن بنا نه با بدترین وضعیت و به این شکل. از سوی دیگر چرا باید برای نمایان نبودن کارگاه مرمتی داخل مسجدی که ثبت جهانی است از گونی استفاده می‌کنند. آیا هیچ فرقی بین این بنا با یک بنای معمولی نیست. محل قرارگیری نورافکن‌ها و بلندگوها هم صحیح نیست. سیم برق‌های آویزان هستند؛ سیم کشی بد سقف هم که جای خود دارد. آنقدر خاک به دیوار بود که گردشگر احساس می‌کرد ای کاش دستمالی به دست داشت و به کاشی‌ها می‌کشید و غبارروبی می‌کرد و…»
وی تاکید می‌کند: «واقعاً هیچ کدام از این مواردی که ذکر کردم در شأن این مسجد نیست. سری بزنید به مسجدهای مراکش و ببینید چگونه از مساجد بویژه مساجد تاریخی نگهداری و محافظت می‌شود.»
