فرشيد اسحاقي -روزنامه نگار|دو روز از بيست و سومين نمايشگاه مطبوعات ايران گذشته است و آنچه در اين دو روز رخ داده، تكرار همان مكررات سال هاي قبل در برگزاري نمايشگاه است كه نقدهاي فراوان به آن وارد است. شايد مهم‌ترين نقدي كه بتوان به نمايشگاه مطبوعات بيست و سوم كه كليشه اي از سال هاي قبل است وارد كرد، عوض شدن جايگاه مخاطب و غرفه دار است كه تجربه اي تلخ را از برگزاري نمايشگاه‌هاي مطبوعاتي ايران رقم مي زند. آنجا كه طبق روال همه نمايشگاه‌هاي تخصصي و صنفي، منتظر ارائه دستاوردهاي تازه مطبوعات در نمايشگاه مطبوعات هستيم تا براي مخاطب، جذابيت و تازگي داشته و او را به نمايشگاه كشاند، اما در اقدامي بالعكس، اين مخاطب است كه براي نمايشگاه و اهالي مطبوعات جذابيت داشته و غرفه‌داران، حرف چنداني براي مخاطبان ندارند. در شرايطي كه در همه نمايشگاه‌هاي تخصصي، مخاطب به سراغ غرفه هاي نمايشگاهي مي رود تا با دستاوردهاي جديد آشنا شود، در نمايشگاه مطبوعاتي‌هاي ايران، اتفاقي ديگر رخ مي دهد و اين نمايشگاهي‌ها هستند كه به دنبال مخاطب مي روند و مي دوند!
نمونه هم آنكه در نمايشگاه بيست و سوم و نيز ادوار قبل، اهالي مطبوعات در غرفه هاي خود مي نشينند و در نمايشگاه، در به در دنبال چهره هاي شناس و مطرح گشته و آن‌ها را به زور به غرفه خود مي كشانند تا دقايقي را با او گفت وگو كرده و در نهايت عكسي يادگاري بگيرند.
در اقدام عجيب سال هاي اخير نمايشگاه، متاسفانه برخي اهالي رسانه، همه شأن و منزلت خود را به عنوان ركن چهارم دموكراسي، و محلي كه بايد مسئولان و دولتمردان به آن مراجعه كنند، زير پاگذاشته و با التماس، چهره ها را به غرفه‌هاي خود مي آورند؛ لحظه اي گفت وگو مي‌گيرند و آخر هيچ! اين در حالي است كه شأن و جايگاه مطبوعات، برتراز اين است كه رسانه به دنبال مخاطب برود و اين مخاطب است كه بايد جذب توليدات رسانه در نمايشگاه شود؛ كه اين‌گونه نيست. اهالي مطبوعات در اين سال‌ها، بي آنكه محصولي براي عرضه در نمايشگاه داشته باشند، متقاضي حضور در نمايشگاهي هستند كه هيچ خروجي يا دستاوردي براي‌شان ندارد.
مگر آنكه بخش سازمان آگهي هاي رسانه، موفق به معدود قراردادهاي تبليغاتي شود كه البته رسانه هاي دولتي، مجال چنداني نيز به آن‌ها نمي دهند. كليشه برعكس نمايشگاه مطبوعات در حالي هر ساله رخ مي دهد كه به نظر مي آيد نياز به بازنگري جدي در شيوه برگزاري نمايشگاه بوده و مسئولان دولتي و البته خود اهالي رسانه، نمايشگاه را به جايگاه واقعي خود برگردانند.
واقعيت آن است كه نمايشگاه مطبوعات بايد جايگاهي براي ارتقاي فضاي رسانه اي كشور و اعتلاي روزنامه نگاري بوده و فضايي داشته باشد كه مخاطب، از شهروند عادي گرفته تا مسئولان لشگري و كشوري با حضور در نمايشگاه، با دستاوردهاي رسانه اي آشنا شده و براي گزارش كار از مطبوعات دعوت كنند. اما آنچه در اين سال ها رخ داده است، چهره‌هاي مختلف با حضور در نمايشگاه، مانوري تبليغي براي خود برگزار كرده و به ارائه گزارش كار خود به رسانه مي پردازند، موضوعي كه در تمام ايام سال نيز معمول است و رسانه ها همواره به دنبال پاسخ‌گرفتن از مسئولانند.