به زبان ساده مردم درگیر این هستند که شکم خود و خانواده‌شان را چگونه پر کنند. شاید مسئولان ما تاکنون فلافل نخورده باشند، اما گستردگی و همه گیر شدن فلافل‌خوری در اغذیه فروشی‌ها را می‌توان نشانه و مصداق عینی «شکم پر کردن» دانست.
حمیدرضا عسگری | این روزها به هر موضوع و سوژه ای که بپردازیم، مصداق گسترش نا امیدی و سیاه نمایی است! یا چشمان ما نقاط قوت را نمی بیند و یا مثل همیشه دیدن واقعیت ها و گفتن از آن تلخ است.
هزینه زندگی بسیار بالاست و درآمد قشر کثیری از جامعه کفاف مخارج را نمی‌دهد. بسیاری از مردم با قرض گرفتن و دست به دست کردن پول، زندگی خود را به پایان ماه می‌رسانند و با مجدداً با شروع برج، همین روال ادامه خواهد داشت.
اما این پایان کار نیست، این سبک و سیاق زندگی کردن تا زمانی جواب می‌دهد که مانع و چالشی در مسیر زندگی ایجاد نشود. کافی است یک بیماری یا یک هزینه اضافی بر مخارج زندگی اضافی شود. دیگر نمی‌توان با قرض گرفتن و دست به دست کردن تا سرماه زندگی را چرخاند و به قولی طرف کم می آورد!
وضعیت زندگی امروز ما وارد دره بحران معیشت گردیده است. در این بحران دیگر بحث هدر رفت انرژی یا اعتراض به بدرفتاری با حیوانات خانگی، چالش عمومی تلقی نمی شود. به زبان ساده مردم درگیر این هستند که شکم خود و خانواده شان را چگونه پر کنند. شاید مسئولان ما تاکنون فلافل نخورده باشند، اما گستردگی و همه گیر شدن فلافل خوری در اغذیه فروشی ها را می توان نشانه و مصداق عینی “شکم پر کردن” دانست. فلافل ارزان ترین ساندویچ درمیان اغذیه فروشی هاست و گسترش این صنعت غذایی نخودی در سطح شهر معنا و مفهوم خاصی دربر دارد!
وقتی بحث تحریم و برهم خوردن برجام در میان باشد، یا خروج توتال و لوک اویل از صنعت نفت مطرح شود، و خروج خودروسازان و لغو قرار داد بوئینگ سرتیتر اخبار باشد، کسی به فلافل فروش شدن و فلافل خور شدن مردم توجه نمی کند! تبعات این وضع بر طبقه متوسط و ضعیف به روشنی دیده می شود.
مردم اگر دل و دماغی داشته باشند، برای پرهیز از پرداختن شهریه باشگاه‌های ورزشی، باید شب‌ها به پارک بروند، به سبب افزایش هزینه های درمان به دمنوش های گیاهی دلخوش کنند، به سبب نداشتن تامین هزینه تحصیل فرزندان کلیه بفروشند، از ترس تامین مخارج زندگی ازدواج نکنند، و با توجه به گرانی مرغ و گوشت، فلافل با سس خردل بخورند!
آیا عدالت اجتماعی، همین زندگی فلافلی است که با سس تند و تلخ برای مردم ساندویچ درست کرده ایم و ناچار به خوردن آن هستند؟! امروز سبک “شکم پرکنی” در مدیریت کشور ما تبدیل به یک الگو شده است و در عرصه های مختلف می توان اجرای آن را مشاهده کرد.
در اکثر مراتب و مراحل زندگی، جامعه را وادار به قبول حداقل ها کرده ایم و انتظار داریم ضمن پذیرش این وضعیت، نقش خود را به عنوان یک شهروند متمدن، یک نیروی انقلابی و متدین، یک دانشمند وطن پرست، یک جوان پرشور و هیجان و نهایتاً یک کشور پیشرو و تاثیر گذار در نظام جهانی، به خوبی اجرا کنند و اصل 44 را هم فراموش نکنند!. مگر می توان به یک ورزشکار فلافل داد و از او خواست قله اورست را فتح کند!
شاید این سبک و مدل شکم پرکنی با فلافل طی سال های اخیر جواب داده باشد، اما مسئولان باید در نظر داشته باشند که این فلافل خوری موجب درد معده و نارضایتی از خوراک فعلی خواهد شد. امروز مردم از زندگی لاکچری و مرفه بسیاری از صاحبان قدرت و ثروت مطلعند و یک بوم و دو هوای فعلی را نمی توانند قبول کنند.
عدالت اجتماعی به منزله فلافل خوری اکثریت و کباب خوری برخی دیگر نیست و از سوی جامعه نیز پذیرفتنی نخواهد بود. اگر اوقات خوش بسیاری از مردم رفتن به پارک و خوردن یک ساندویچ فلافل است، چطور می توان تورگردی دور اروپا و چالش های مانکن فرزندان برخی مسوولان کشور را توجیه کرد.
قصد به میان کشیدن ژن و تاختن به شکاف عمیق طبقاتی میان مسئولان و مردم را نداریم، بلکه خواستار توجه مسئولان به میزان مشکلات و کمبودهای مردم عادی جامعه هستیم. بالاخره شاید برخی در جریان خدمت به ملت و کشور بیشتر تلاش کرده اند و قطعاً سهم بیشتری از امکانات و تسهیلات خواهند داشت و مردم هم به همان فلافل با سس خردل راضیند. امیدواریم وضعیت کنونی ما را به جایی نبرد که روزی از بله ی (لقمه) نون و پنیرو گوجه و خیار بنویسیم…
