سفر با ماشین، قطار و اتوبوس ممکن است کار ما را راه بیندازد، اما معمولا سفری الهام بخش را برایمان به یادگار نمی‌گذارد. همیشه به دلایلی ساده و پیش پا افتاده، این وسایل سفر را انتخاب می‌کنیم؛ دلایلی مثل اینکه در سفر از نقطه آ به نقطه ب می‌توانیم داخل قطار چرت بزنیم. همین دلایل باعث شده که قطار به یکی از گزینه‌های همیشگی سفر ما تبدیل شود.
در بعضی جاهای دنیا، رفتن و رسیدن به یک مکان، خودش یک ماجراجویی به حساب می‌آید. روش‌های بدوی و سخت مختلفی وجود دارد که مردم سراسر دنیا با فرهنگ‌ها و باورهای مختلف، برای جا به جایی از آنها استفاده می‌کنند؛ از یک قطار از نیِ بامبو در کامبوج گرفته، تا یک موتور با صندلی اضافه در کانادا. در اینجا به معرفی ۶ نمونه از غیر معمول‌ترین روش های حمل ونقل در دنیا می‌پردازیم.
قطار بامبویی- کامبوج
قطار بامبویی، که محلی‌ها آن را “نوری” صدا می‌زنند، روشی اعصاب خرد کن برای رفتن به اطراف کامبوج به حساب می‌آید. مسافران بر روی سطح و سکویی ساخته شده از نی بامبو قرار می‌گیرند؛ سطحی که اندازه آن به سختی از یک تخت خواب دو نفره تجاوز می‌کند و بر روی دو سری چرخ فلزی جداگانه قرار گرفته است و با کمک نیروی موتوری که در آن قرار داده شده، بر روی مسیر ریل‌های خط آهن حرکت می‌کند. سرعت این وسیله چیزی در حدود ۴۰ کیلومتر بر ساعت است اما انتظار یک سفر راحت و آرام را نداشته باشید. وضعیت خط آهن و مسیرهای ریلی کامبوج به شما می‌گوید که احتمالا سفر پر فراز و نشیبی در پیش خواهید داشت. قطارهای بامبویی در هر سفر، ۱۲ تا ۱۵ نفر را حمل می‌کنند و در مناطق روستایی کشور کامبوج، به شدت محبوب و پر طرفدار هستند. اگر یک زمانی، شانس سوار شدن به یکی از این قطارها را پیدا کردید، این شانس را از دست ندهید. کرایه آن بسیار ارزان است، اما سفر پر فراز و نشیب و پر از دست‌انداز، تنها بخشی از تجربه شما خواهد بود.
اتوبوس جوجه‌ای – آمریکای مرکزی
اتوبوس‌های جوجه‌ای، چندین و چند عملکرد دارند، اما قطعا استفاده از این وسیله راحت‌ترین راه سفر نیست، با این حال تجربه‌ای است که ارزش امتحان کردن را دارد. این اتوبوس‌ها در ابتدا به عنوان اتوبوس مدرسه مورد استفاده قرار می‌گرفتند، اما الان، برای حمل جوجه‌ها و سایر پرنده‌ها به بازار مورد استفاده قرار می‌گیرند و در همین مسیر، با کرایه‌ای بسیار اندک، مسافر هم جا به جا می‌کنند. اتوبوس‌های جوجه‌ای، به عنوان یک شیوه‌ی حمل و نقل عمومی بسیار رایج در آمریکای مرکزی، بیشتر به خاطر طرح و نقاشی‌های رنگارنگ و منحصر به فرد و جا دادن تعداد زیادی از افراد در جایی محدود و تنگ، معروف هستند، چون معمولا زمانی ایستگاه را ترک می‌کنند که دیگر جایی برای سوار شدن حتی یک نفر وجود نداشته باشد. حتی ممکن است مجبور شوید اتوبوس را با جوجه‌ها و پرنده‌هایی که توسط یکی از مسافران از بازار خریداری شده، شریک بشوید.
فرشته یخ – ویسکانسین
برای تجربه سفر با این وسیله دشوار، باید به جزیره مادلین، کمی دورتر از ساحل ویسکانسین سفر کنید. تنها یکی از ایالت‌های Apostle Islands ، که مسکونی و به Bayfield در سرزمین اصلی متصل است؛ در تابستان یک گذرگاه دارد، که در زمستان به بزرگراهی از یخ ضخیم تبدیل می‌شود. در طول زمان بین این دو فصل؛ یعنی زمانی که یخ آنقدر قوی نیست که بتواند عبور خودروها را تحمل کند و از طرفی امکان عبور از گذرگاه به شکل تابستانی وجود ندارد، بخش آتش‌نشانی Ashland، فرشته یخ را برای حل این مشکل می‌فرستد. این قایق‌ها با استفاده از هدایت کننده‌های هوا (پروانه‌هایی که وسیله را با فشار هوا به هر سمت هدایت می‌کنند) طوری طراحی شده‌اند که بتوانند بر روی سطح یخ، به نرمی و با امنیت کامل حرکت کنند و تمام ۳۰۲ نفر ساکنان جزیره را به سرزمین اصلی ببرند و از آنجا برگردانند.
جیپ‌نی – فیلیپین
اگر تا به حال به فیلیپین رفته باشید، احتمالا جیپ‌نی را دیده یا سوار شده‌اید. این وسیله حمل و نقل فیلیپینیِ محبوب، در اصل بعد از جنگ جهانی دوم شروع به کار و استفاده از آن رواج پیدا کرد؛ یعنی زمانی که نیروهای آمریکایی از کشور خارج شدند و جیپ‌های ارتشی اضافی را برای ساکنان باقی گذاشتند. فیلیپینی‌ها این جیپ‌ها را برداشتند، آن را کاملا لخت کردند، سقفی به عنوان سایه‌بان به آن اضافه کردند و برای استفاده در سیستم حمل و نقل عمومی، آنها را تغییر کاربری داده و از آنها استفاده کردند. اغلب، آنها را با رنگ‌های تند و شاداب و پیام‌های بعضا مذهبی پوشاندند و به این ترتیب، جیپ‌نی‌ها به محبوب‌ترین وسایل حمل و نقل در فیلیپین و کم کم به نماد فرهنگ فیلیپین در جهان تبدیل شدند.
قایق توتورا (Barco de Totora) – پرو
در حالی که این قایق‌ها چندان محکم و حسابی به نظر نمی‌رسند، اما مطمئن باشید که قرار نیست خود به خود وارد آب شوند. قایق‌های توتورا به طور کامل، از نِی‌های توتورا ساخته شده‌اند که در کناره‌ی رود تی‌تی‌کاکا می‌رویند و برای جا‌به‌جایی محلی‌ها و گردشگران به آن طرف رودخانه، که مرز پرو و بولیوی قرار دارد، مورد استفاده قرار می‌گیرند. این قایق‌ها معمولا به شکل اژدها ساخته می‌شوند و گفته می‌شود نمادی هستند که در زمان اینکاها، برای راندن ارواح پلید به کار می‌رفته‌اند.
سایکلو – ویتنام
احتمالا دوچرخه‌ها انقلابِ صنعت حمل و نقل به حساب نمی‌آیند، اما سایکلوی ویتنامی یک دوچرخه‌ی معمولی نیست، چون شبیه به یک سه چرخه برعکس ساخته شده، به طوری که پدال‌های زیر پای راننده در عقب قرار دارد، و جای نشستن مسافر در جلو و بهترین جای ممکن در نظر گرفته شده است. این وسیله نقلیه، در اصل در طول دوره‌ی استعمار فرانسوی‌ها و بعد از یک تلاش ناموفق برای جا انداختنِ سه چرخه‌ی معمولی در ویتنام، ظاهر و سپس رایج شد. امروزه سایکلو علاوه بر عملکرد رایج آن که جا به جایی مسافر است، برای حمل بارهای سنگین و ناخوشایند از میان خیابان‌های شهر نیز مورد استفاده قرار می‌گیرد. به عنوان یک گردشگر در شهر هانوی و شهر هو شی مین، یا هر شهر دیگری در ویتنام که در آن از سایکلو استفاده می‌شود، باید قبل از سوار شدن، حسابی سر قیمت مسیر خود چانه بزنید، چرا که افراد، معمولا قیمت‌های نجومی از گردشگران طلب می‌کنند.
منبع: matadornetwork.com
