«زیارت» اسم یک روستاست؛ درست در امتداد جاده ناهارخوران و به سوی کوهستان‌های جنوب شهر گرگان. یک روستای سرسبز و زیبا که زنانش نسل به نسل نخ‌های رنگین و ظریف پشمی را به هم دوخته‌اند، چله‌کشی کرده‌اند و نقش بافته‌اند با دست‌های ظریفشان.

زنان روستای «زیارت» از بچگی کارشان همین بوده که زل بزنند به نقوش لوزی نشسته در رنگ‌های راه راه اما شاید فکرش را هم نمی‌کردند که یک روز این جاجیم‌های رنگی که عمر گذاشته‌اند پایشان دیگر کفاف روزمرگی‌هایشان را ندهد.

خاله طاهره یکی از اهالی زیارت است که خیلی وقت است در زیرزمین نمور خانه‌اش جاجیم می‌بافد و خرج خودش و دخترش را از همین راه در می‌آورد. او ۴۰ سال است که کارش تنیدن گلوله‌های رنگی نخ به دور این چهارمیخ چوبی است و اگر همین هم نباشد او دیگر از پس هزینه‌های زندگی برنخواهد آمد. او بیمه نیست و هیچ حمایتی هم از سوی هیچ ارگانی ندارد.

او در روز حدود یک تا دو متر جاجیم می‌بافد و آنها را متری ۲۰ تا ۳۰ هزار تومان می‌فروشد. اما این روزها ذهنش درگیر این موضوع شده که جاجیم‌ها دیگر مثل سابق خریدار ندارند. خاله طاهره نگران است که کسی کارهایش را نخرد و می‌گوید که اگر جاجیم‌ها فروش نرود، زندگی‌اش لنگ می‌ماند. می‌گوید که دیگر دارد از کار افتاده می‌شود و دل‌نگران روزهایی است که دیگر نتواند کار کند.

اگر گذرتان به «زیارت» افتاد حتما سراغ خاله طاهره را بگیرید؛ او و خیلی از زنان زیارت چشم‌انتظارند برای اینکه برای جاجیم‌های ظریف و رنگارنگشان خریدار پیدا شود. بلکه چرخ زندگی‌شان بچرخد.

این تصاویر پاییز امسال توسط حدیثه پاسندی (عکاس خبرگزاری ایسنا) در روستای «زیارت» ثبت شده‌اند.