در زمان‌های قدیم جنگلی بود خوش آب و هوا که اهالی‌اش به لهجه محلی «جینگیل» صدایش می‌کردند. در جینگیل، جینگیلوندان موجی و مودی بودند. یعنی هر چند وقت یک بار ویرشان به یک چیز می‌گرفت و آن قدر آن را تا تهش می‌رفتند که گندش در می‌آمد و بعد ولش می‌کردند. مثلا یک روز می‌دیدند گله گرازها به باغ پسته حمله کرده‌اند. از آن روز به بعد همه حیوانات پسته‌خور می‌شدند. آن قدر شب و روز پسته می‌خوردند که هم باغ‌های پسته با خاک یکسان می‌شد و هم خودشان رودل می‌کردند و تا آخر عمر از پسته خوری بیزار می‌شدند. یک روز دیگر می‌دیدند مرغابی‌ها و غازها در برکه غوطه می‌خورند، همه هوس می‌کردند شناگر بشوند. از موش و خرگوش گرفته تا فیل و کرگدن، همه می‌پریدند داخل آب. آن قدر آب بازی می‌کردند که یا خفه می‌شدند یا آب برکه را گل می‌کردند و خشک می‌شد و خیال‌شان که راحت می‌شد دیگر آبی نیست، می‌رفتند سر لانه و زندگی‌شان.

جالبی موضوع اینجا بود که هر کاری وقتی مد می‌شد و همه انجامش می‌دادند، بعد که تمام می‌شد و ولش می‌کردند، دیگر اصلا به سمتش هم نمی‌رفتند. چه راسوهایی که بعد از پایان مد آب بازی، آن قدر به سمت آب نرفتند که هم خودشان و هم اطرافیان‌شان از بوی گندشان منقرض شدند. یا شغال‌هایی که بعد از فراموش کردن راه رفتن مثل کبک، دیگر حتی کبک هم نخوردند و سیستم گوارش‌شان عوض شد و ورافتادند.

اوضاع همین طور بود تا یک روز توفان شدیدی در جینگیل وزیدن گرفت و همه چیز را زیر و رو کرد. لانه جینگیلی‌هایی که قرص و قایم بود سالم ماند ولی آن‌هایی که با چوب و کاه و خار لانه ساخته بودند، همه بی‌خانمان شدند. در این میان سمورها که به لانه‌سازی معروفند، دست به کار شدند و برای بی‌خانه‌ها شروع به لانه‌سازی کردند. بقیه اهالی جینگیل هم باز جوگیر شدند و آن‌ها هم هجوم آوردند به لانه سازی. چند روزی که گذشت و جینگیلیان دیدند نه، این کار به این راحتی‌ها هم نیست، خسته شدند و همان طور نصفه و نیمه ول کردند و رفتند و حتی پشت سرشان را هم نگاه نکردند. تا جایی که حتی اسب‌هایی که برای باربری آمده بودند، زین‌شان را زمین گذاشتند و رفتند. ولی صد رحمت به سمورها که با پشتکار ادامه دادند و حتی زین‌های اسب‌ها را هم برداشتند و دست از کار نکشیدند. این طوری شد که از آن زمان وقتی کسانی ناگهان جوگیر می‌شوند و بعد از مدتی بی‌خیال می‌شوند، این ضرب المثل را به کار می‌برند.