حسين سلاح ورزى|
این تیتر شبیه شعار شده اما واقعیت مهمی در آن نهفته است.اختلاف بر سر مفهوم و مصداق منافع ملی از دوره مشروطه تا امروز یکی از مهمترین چالش های ایران بوده.
البته همه قبول دارند منافع ملی خط قرمز است و در برابر منافع ملی باید ملاحظات شخصی و گروهی را کنار گذاشت،اما مشکل اینجاست که هیچکس تعریف و برداشت دیگری را از منافع ملی نمی پذیرد.
دلیل این وضعیت عجیب، ضعف گفتگوی مولد در داخل کشور و تمرکز بر مسائل بیرونی برای تعریف منافع ملی است.
ازآنجایی که هیچ شرایطی وجود ندارد که به صورت یکسان به نفع همه گروه های منافع باشد، هر گروه شرایط محیطی را دریچه نگاه و با ملاحظه منافع خودش تفسیر می کند و لذا به تعریف خودش از منافع ملی می رسد که طبیعتا با درک و تعریف دیگران متفاوت و ناسازگار است.
اما اگر پیش از نگاه به بیرون در سایه گفتگوی مولد،بهترین فرصتهای در دسترس برای تعریف بازیهای برد-برد بین گروه های منافع گوناگون را شناسایی کنیم،آنگاه می توان منافع ملی را به مثابه شرایطی تعریف کرد که بهترین اثر را بر بازی برد-برد داخلی دارد و به این ترتیب نظرات گروه‌های منافع گوناگون را در مورد مفهوم و مصداق منافع ملی همگرا کرد.
“اجماع گرایی” که یکی از اساسی ترین مولفه های حکمرانی خوب است،تنها بر پایه تعریف و شناسایی فرصتهای بازیهای برد-برد و در سایه گفتگوی مولد قابل دستیابی است.
