در حالیکه برخی افراد به دلیل کسب درآمد بیشتر و پیشرفت شغلی کار خود را با نارضایتی ترک می‌کنند، عده‌ای دیگر به دنبال کارهای کم‌زحمت و بی‌دردسر هسنند که دوام و ماندگاری بیشتری داشته باشند.
به گزارش رتبه آنلاین از ایسنا، در سالهای اخیر تحولات اقتصادی، شرایط زندگی، داشتن استقلال مالی، افزایش میل به رفاه، کسب درآمد و وضع معیشت افراد را به ترک شغل و تجربه فرصت‌های شغلی جدید واداشته است.
برخی افراد به دنبال کارهایی هستند که امکان پیشرفت شغلی در آنها وجود داشته باشد و وقتی به چنین هدفی دست نمی‌یابند آن را با نارضایتی ترک می‌کنند؛ در مقابل عده‌ای دیگر به دنبال کسب مقام و پیشرفت نیستند و مشاغلی را جستجو می‌کنند که کم زحمت و کم دردسر بوده، استقلال کاری، دوام و ماندگاری و درآمد بیشتر یا مناسبتری داشته باشد.
البته در مورد برخی افراد پول و درآمد اولین گزینه برای ترک کار نیست و آنها به احترام و منزلت و استقلال کاری خود در محیط کار تمایل بیشتری نشان می‌دهند ولی این مساله به معنای آن نیست که حقوق و دستمزد برایشان کم اهمیت باشد.
بسیاری از کارشناسان ارتقای شغلی، حقوق و مزایا و نبود انعطاف پذیری را در ترک شغل افراد موثر می‌دانند و خروج نیروهای کار از یک مجموعه یا سازمان را پرهزینه و اثرگذار عنوان می‌کنند.
ترک شغل به منزله گسسته شدن رابطه کاری و استخدامی فرد با یک سازمان یا مجموعه است و بی تردید با خروج افراد از یک سازمان و ترک شغل، بهره‌وری و بازدهی آن دچار وقفه و لطمه خواهد شد.
گزارش مرکز آمار و اطلاعات راهبردی وزارت کار از نتایج طرح آمارگیری نیروی کار کشور در سال ۱۳۹۷ نشان می‌دهد که از مجموع سه میلیون و ۳۰۰ هزار بیکار کشور، حدود ۱.۹ میلیون نفر بیکار قبلا شاغل بوده‌اند که از این تعداد ۱.۶ میلیون نفر را مردان تشکیل می‌دهند.
در طول ۵ سال گذشته ۱۲ عامل موجب شده تا افراد از شغل خود خارج شوند که پایین بودن درآمد، تعطیلی دائمی محل کار، فصلی بودن، موقتی بودن و جابجایی محل کار، تحصیل یا آموزش، اخراج یا تعدیل نیرو، مسایل خانوادگی، مهاجرت، بازنشستگی و کهولت سن از جمله این عوامل به شمار می‌روند.
از بین عواملی که به ترک شغل افراد شاغل زن و مرد منجر شده و بیشترین تاثیرگذاری را در بازار کار و بیکاری افراد داشته، موقتی بودن کار با ۲۲.۶ درصد و پس از آن، پایین بودن درآمد با ۱۶.۸ درصد و اخراج یا تعدیل نیرو با ۱۶.۶ درصد بوده است. در عین حال بازنشستگی، تحصیل یا آموزش و مهاجرت از جمله عللی بوده که کمترین تاثیر را در خروج افراد از شغل خود داشته است.
نکته قابل توجه اینکه تعداد زنان و مردان بیکار قبلا شاغل که در سال ۹۶ به دلیل مهاجرت شغل خود را ترک کرده‌اند ۵۸۱۱ نفر بوده که این میزان در سال ۹۷ افزایش یافته و به ۸۳۸۶ نفر رسیده است. آمار نشان می‌دهد تعداد زنانی که در سال ۹۶ به دلیل مهاجرت ترک شغل کرده‌اند بیش از مردان بوده در حالی که طی سال ۹۷ نسبت مردان به زنان پیشی گرفته و افزایش داشته است.
همچنین تعداد افرادی که به دلیل بازنشستگی در سال ۹۷ کار خود را ترک کرده‌اند ۶۵۳۳ نفر بوده که نسبت به رقم ۳۵۴۵ نفری سال ۹۶ روند افزایشی را نشان می‌دهد. لازم به ذکر است که مردان بیشترین کسانی بودند که طی سالهای ۹۶ و ۹۷ به خاطر بازنشسته کردن از شغل خود خارج شده‌اند و می‌تواند بیانگر این امر باشد که زنان تمایل کمتری به بازنشسته شدن داشته‌اند.
به گزارش ایسنا، گزارش مرکز آمار ایران از وضعیت نیروی کار نشان می‌دهد که در بهار امسال از مجموع ۲۷ میلیون و ۳۳۹ هزار و ۴۳۱ نفر جمعیت فعال کشور، ۲۴ میلیون و ۳۸۲ هزار و ۷۴۴ نفر شاغل و ۲ میلیون و ۹۵۶ هزار و ۶۸۷ نفر بیکار بوده‌اند. نرخ مشارکت اقتصادی کشور در بهار امسال ۴۰.۶ درصد بوده و حاکی از آن است که مردان با ۶۵ درصد بیشترین میزان مشارکت اقتصادی را داشته‌اند.
