برای اینکه فقیر نباشند و بتوانند از سرمایه های‌شان در جهت رفاه و آسایش‌شان استفاده کنند، باید دولتمردانی باشند که بتوانند از این منابع حداكثر استفاده را ببرند. این همان چیزی است که مقام رهبري هم اين را گفته و آن اقتصاد مقاومتی است که باید از حداقل منابع استفاده حداکثری را ببریم. خوشبختانه ایران کشوری است که نزدیک به هفت درصد منابع دنیا در آن بوده و این در حالی است که جمعیت زیادی از مردم زیر خط فقر زندگی می کنند. تعداد زیادی از افراد تحت پوشش کمیته امداد هستند و عده زیادی هم در صف هستند که به این کمیته بپیوندند. بنابراین عملکرد ما خوب نبوده و نتوانستیم در جهت رفاه و آسایش مردم قدمی برداریم. باید این را بررسی کنیم که آیا بلد نبودیم یا اینکه موضوعات دیگری موجب این اتفاق شده است. این هم ترکیبی است از ندانستن و کارا نبودن و جدی کار نکردن. مهم ترین مساله آن مربوط به فساد اقتصادی است که دولتی ها پست‌ها را به اقوام‌شان می دهند و با روابط فامیلی کشور را اداره می کنند. در این کشور شایسته سالاری رخت بربسته است و باعث شده ما با این همه منابع وضعیت بدی داشته باشیم.

مقام رهبری هم گفته بود با دستمال کثیف نمی شود آینه ای را تمیز کرد و همچنین گفتند فساد اقتصادی یک بیماری است که سرایت‌کننده است و ما جلوی آن را نگرفتیم که به همه زد. این مجموعه نشان می دهد که ما وضعیت بسیار بدی داریم.

چون هیچ گونه نظارتی وجود ندارد و مسئولان پاسخگوی عملکرد نیستند، اين وضعیت ادامه پیدا می کند و بدتر می شود. با توجه به صحبت های امام(س) و رهبری باید به سمت توسعه و عدالت و خودکفایی برویم اما داریم از آن دور می شویم، چون افرادی سمت ها را گرفتند که کار بلد نیستند و به جای توسعه کشور و شایسته سالاری دچار قوم گرایی و خانواده سالاری شده اند که این فساد است. به نظر من ما باید این ها را دست کنیم که این چند شرط دارد. اول اینکه باید از فساد اقتصادی پرده‌برداری کنیم و بعد به یک شناخت از خود، کشورمان، منطقه و دنیا برسيم. ما الان شناخت نداریم و مانند آدم های متوهم خیال می کنیم باهوش تر و پر کار تر و داناتر هستیم و از همه مردم دنیا جلوتر هستیم، در صورتی که اصلا این طور نیست و برعکس است. بعد از اینکه به شناخت رسیدیم افرادی که در این 40 سال مسئولیت داشته اند و وزیر و وکیل بوده اند، منابع ثروت‌شان بررسی شود. آن‌ها که فیش حقوقی یا ارث پدری داشته اند، مابقی‌اش را پس بدهند همان طور که در حکومت حضرت علی اتفاق افتاد. بقیه را به خزانه بدهند تا درسی براي مدیران آینده شود تا پست را برای خدمت بپذیرند نه اینکه آن را در جهات خدمت به خودشان به کار بگیرند. مردم ایران و دولتمردان ما تصمیم به توسعه نگرفتند، مثل شيئی که روی رودخانه خروشان باشد و موج او را به همه جا می برد. ما باید یک مجلس درست و حسابی داشته باشیم، نه مجلسی که دولت آن را تشکیل می دهند و بعد حیاط خلوت دولت درست می شود. بعد ازآن قوه قضاییه درست داشته باشیم که برخوردهای متناسب با موضوع کند. قوه قضاییه باید همان کاری را که در دنیا می کنند باید انجام دهد. در کشور ما اختلاس و فساد عادی شده و دیگر کسی هم با آن برخورد نمی کند؛ سرانجام همه این‌ها ابزارهای توسعه هستند. برخوردهای سنگین با آن‌ها باعث می شود که بهبود پیدا كرده و مشکلات‌مان را حل کنیم.