مدیران ارشد کشور دارند حرف های در گوشی ما را با صدای بلند می گویند و گوش دارد اذیت می‌شود از این همه نقدی که بی برگشت است و دیالوگ اتفاق نمی افتد و نمی دانیم پرسشی و اعتراضی اگر هست را از کدام راه به گوش شان برسانیم.
به گزارش رتبه آنلاین، روح الله صالحی- عیسی کلانتری بیشتر از آن که با عنوان رئیس سازمان محیط زیست کشور معرفی شود به خاطر مواضعش پیرامون وضعیت رو به قرمز منابع آبی کشور سر زبان ها افتاده است، وزیر نفت هم، از پنهان کردن مسیر مذاکرات نفتی برای جلوگیری از حاشیه سازی گفت و وزیر صنعت هم پای مافیا را وسط کشید و حالا پای ابتکار در میان است و ازکاهش شدید گفتگو در سطح خانواده ها صرفا ابراز نگرانی کرده است.
سال‌ها پیش مدیران ارشد دولت تصویری که ارائه می دادند، بیشتر همان تصویر کشور گل و بلبل بود و هر روز شاخ های عجیبی روی سر در می آمد که اینان مدیران کتاب گلستان و بوستان سعدی هستند یا در شرایط اضطراری آلودگی کلان شهرها سر کار حاضر می شوند.
رئیس جمهور آغاز کننده گفتمان جدیدی در حوزه مدیریت شد که پیش تر از زبان مخالفین و منتقدین دولت ها شنیده بودیم ، گاهی این احساس را به می داد که این دقیقا دارد از که انتقاد می کند؟
کابینه دارد شبیه روحانی بی پروا می شود و همه زبان به نقد شرایط موجود گشوده اند و عن قریب ترس بقیه وزرا هم بریزد و نباید تعجب کرد که وزیر سر به زیری مثل فرهنگ و ارشاد همین روزها به استقرار گروه های نمایشی حمله کند که این همه بورکراسی بیهوده برای چیست؟
همین وزیر آموزش و پرورش خودمان، از اشتباه بودن سیستم آموزشی آزمون محور گفت و ما هیجان زده شدیم و یاد سرهای نمره چهار تراشیده ای افتادیم ، صبح شنبه ناخن ها را جلو می گرفتیم و ناظم با ترکه چوب به بازرسی می کرد و چشم تان روز بد نبیند اگر کمی سیاهی می دید…
از حرف های آقای وزیر صرفا خوش مان آمد ،چون یاد 12سال اسارت افتادیم که باید شبیه هم می شدیم بدون تخیل و تصویر سازی ،ما حتی انشاء های مان هم تیپ ثابت داشت، و کمی دل سوزی کردیم برای بچه های که مجبورند خواب نوشین و ملس دم صبح را بزنند ،بروند پی درس های که بعد فارغ التحصیلی به جز جدول ضرب و نوشتن، هیچ کدام از درس ها به کارش نیاید.
وزرا و معاونین رئیس جمهور، دارند شبیه ما می شوند که توی مهمانی ها دو نفر، دو نفر در گوش هم پچ پچ می کنیم که اوضاع اقتصادی و محیط زیست چون است.
در گوشی حرف می زنیم. چون نقد را با ستیزه جویی یکی می دانیم. هنوز نمی دانیم دیالوگ یعنی تقسیم کردن حرف ها بین دو نفر…
ادبیات اجتماعی کشور قرن هاست بر پایه روایت مستقیم یک نفر بدون پاسخ از بقیه طراحی شده و این عامل سبب شد نقالی و تعزیه نتواند تبدیل به تئاتر شود و در حد نمایش باقی ماندند و حسرت این همه زیبایی فرم و…بر دل بماند.
ابتکار، معاون رئیس‌جمهور از کاهش مدت‌زمان گفت‌وگوی اعضای خانواده ایرانی از 10 ساعت به ۲۰ دقیقه انتقاد کرده است.
این که چرا ما بیشتر توی لاک خودمان رفته ایم به این برمی گردد که زبان مشترک نداریم .زبان مشترک باید مفاهیم را یک جور معنی کند و ما عموما در گفتگو ها ذهن دنبال جواب می گردد و پاسخی که می دهیم بعضا متفاوت است به حرف گوینده و این آغاز چالش می شود.
مدیران ارشد کشور دارند حرف های در گوشی ما را با صدای بلند می گویند و گوش دارد اذیت می شود از این همه نقدی که بی برگشت است و دیالوگ اتفاق نمی افتد و نمی دانیم پرسشی و اعتراضی اگر هست را از کدام راه به گوش شان برسانیم.
مردم که نقشی در مافیای صنعت و نفت ندارند و شنیدن این چیزها از کسانی که لایحه دست شان است عجیب به نظر می رسد چرا که دقیقا خودشان باید حلال باشند و تجزیه و تحلیل به کار کسی نمی آید. با برنامه ریزی کاری کنند تا توی خانه به حرف درآیم و کانون خانواده به سمت دیالوگ برود تا نوشتن.
البته به شرطی که این حرف ابتکار دست مایه گروهی قرار نگیرد که عامل کاهش گفتگو فضای مجازیست.
می گویند مردها سه هزار کلمه در روز قدرت خرج کردن دارد و آن قدر لابه لای غم نان خرجش می کنند که دست خالی برمی گردند. زن ها هشت هزار کلمه و اگر خانه دار باشند این همه حرف روی دلشان جمع می شود و …
نقد را باید گذاشت برای دولت سایه و رسانه ها و هرچه گفتند مستقیم توی ردیف بدخواهی و کینه ورزی دسته بندی نکنند.
ماهیت رسانه، بیان کردن حرف های در گوشی با صدای فراگیر است و کار مدیران اجرایی کنترل انحرافات و زوایای رفتاری و با تعریف روش ها و رویکردهای رفتاری آن چه دست و پا گیر شده است را مرتفع کنند نه صرفا فقط بر طبل بکوبند که آواز دهل از دور شنیدن دارد و ما را وادار می کند عقب تر بایستیم تا بفهمیم شاد می زند یا عزا.
منبع : عصر ایران