حسین سلاح ورزی|
اخیرا ریاست جمهور صحبت از پیشرفت مستمر علمی در کشور کرده اند،
برخی موفقیتهای فنی موردی و آمارهایی همچون تعداد مقالات علمی کشور سبب شده تا ما نگاهی بیش از اندازه خوشبینانه نسبت به وضعیت پیشرفت علمی و فناورانه کشور داشته باشیم.
این خوشبینی بیش از حد می تواند موجب خطاهای فاحشی در سیاستگذاری شده و برای کشور عواقب جبران ناپذیری داشته باشد.
دانش و فناوری در عصر ما بیش و پیش از هر چیز یک پدیده اقتصادی و تجاری است و بدون اصلاح فضای کسب و کار دانش بنیان نمی توان امیدوار به ارتقای وضعیت علمی و فنی کشور داشت.
ظرفیت پایین ساختار اقتصادی کشور برای رشد بر پایه بهره وری،ضعف شدید سرمایه گذاری بویژه در حوزه صنعت،ضعف قوانین اقتصاد خلاق و مالکیت معنوی،نبود ارتباطات بین المللی در حوزه تجارت و سرمایه گذاری،اشکالات مبنایی نظام آموزشی،ضعف تشکلهای تخصصی و عوامل بسیار دیگری از این دست،سبب شده پیشرفت علمی و فنی عمدتا در سطح شعار و برخی نمایشها از موفقیتهای فنی موردی محدود بماند که بیشتر بهانه توزیع رانت اند تا موجد اثر بر رشد و بهره وری.
سالها پیش وقتی وزارت آموزش عالی به وزارت علوم،تحقیقات و فناوری تغییر نام داد،نویسنده ناشناسی در یک نشریه دانشجویی نوشت:
“علوم مشقهایی است که می نویسیم،تحقیقات خوابهایی است که می بینیم و فناوری،خرما بر نخیل است.”
اگر در خانه کس است،یک حرف بس است.
