برچسب زدن به افراد همواره در جوامع بشری مطرح بوده است.اکنون بخشی از عملکرد برخی از رسانه ها ناظر به همین موضوع است.
بطور کلی “تهمت” دو صورت دارد:
الف)افترا: تهمت زننده با علم و اگاهی، گناه یا عیبی را به شخصی نسبت می دهد؛ یعنی می داند که آن شخص دارای این عیب نیست و یا این عمل از او سرنزده است حتی گاهی فردی مرتکب عمل زشتی شده ولی برای نجات خود از گرفتاری و فرار از مجازات آن را به دیگری نسبت می دهد، که در اصطلاح به آن افترا گویند.
ب)بهتان: تهمت زننده بدون علم و از روی ظن و گمان چیزی را به شخصی نسبت می دهد که در اصطلاح به آن بهتان گویند. ریشه ی صورت دوم سوء ظن و بدبینی نسبت به دیگران است که موجب می شود هر کاری که از دیگران صادر شود آن را حمل بر فساد کند. اکثر تهمت ها بخاطر نا
آگاهی و سوءظن است. در حقیقت بهتان بدترین نوع دروغ است و چنانچه اتهام شخص در غیاب وی باشد غیبت هم بشمار می آید و انسان در واقع مرتکب دو خطا شده است. یگی دروغ و دیگری غیبت و بزرگترین ظلم در حق کسی آنست که او را متهم به ارتکاب گناهی کنی که هرگز آن را انجام نداده است.
نتیجه بهتان و افترا اینست که:
*نظام اجتماعی تضعیف و عدالت اجتماعی کمرنگ می شود.
*حق، باطل و باطل، حق جلوه کند.
*بیگناهان متهم و گرفتار و گناهکاران تبرئه و آزاد جلوه می کنند.
*حسن ظن به سوءظن نسبت یکدیگر تبدیل و اعتماد عمومی مردم از یکدیگر سلب می شود
*زمینه ی هرج و مرج فراهم و ناامنی و نارضایتی رشد می یابد
*دوستی و صمیمیت جایش را به کینه و عداوت می دهد
*مردم پراکنده و متفرق و بدون ارتباط با یکدیگر زندگی می کنند و تجمع، تشکل و انسجام کمتر شکل می گیرد.
انگیزه های تهمت زدن به دیگران، گوناگون و فراوان است که برخی از مهم ترین این عوامل عبارتند از: بی اعتقادی به مسائل دینی، حسادت، جبران شکست در میدان زندگی فردی و اجتماعی ، برتری جویی، تعصب های جاهلانه، خشنود ساختن دیگران، جبران احساس حقارت درونی ، ایجاد ناامیدی، سودجویی، انتقام جویی و کینه توزی.
بی تردید رسانه ها در شکل دهی روابط انسانی مناسب نقش اساسی دارند.
منبع : خبرآنلاین