«وقتی رهبر شوروی وارد تالار سلطنتی شد، شاه به سمت استالین آمده و سعی کرد دست او را ببوسد ولی استالین اجازه این کار را به او نداد و او را بلند کرد.»
به گزارش رتبه آنلاین از ایسنا، تاریخ ایرانی نوشت: «در کنفرانس تهران در ۱۹۴۳ پس از رفتن روزولت و چرچیل، استالین آن قدری در تهران ماند که محمدرضاشاه پهلوی را تنها در کاخش ملاقات کند. گئورگ وارطانیان، جاسوس شوروی، ظاهراً به اتفاق کلیم وروشیلوف و ویاچسلاو مولوتوف استالین را همراهی می‌کردند. وارطانیان می‌نویسد: «وقتی رهبر شوروی وارد تالار سلطنتی شد، شاه به سمت استالین آمده و سعی کرد دست او را ببوسد ولی استالین اجازه این کار را به او نداد و او را بلند کرد.»
هنگام برگزاری کنفرانس تهران در ۱۹۴۳، اتو اسکورزینی مامور سرویس ویژه آلمان نقشه ترور استالین، روزولت و چرچیل را کشید. عملیاتی که اتو اسکورزینی، مامور ممتاز و محبوب هیتلر تهیه کرد، نام رمزی «پرش بلند» داشت. والِنتین برِژکوف مترجم استالین در این خصوص نوشت: شواهدی وجود دارد که سرویس ویژه هیتلر در حال آماده‌سازی ترور سه رهبر در چارچوب کنفرانس تهران بود. در سال ۱۹۶۶، اتو اسکورزینی، چاقوکش مشهور، اعلام کرد که هیتلر که به او اعتماد داشت به وی دستور داد روزولت رئیس‌جمهور آمریکا را از تهران برباید. این عملیات توسط نازی‌ها در محیط محرمانه عمیق تهیه شد. اطلاعات مربوط به خرابکاری علیه سران سه قدرت از افسران اطلاعاتی شوروی واصل شد که در خاک دشمن عمل می‌کردند.
در دهه ۱۹۶۰ هنوز افسانه «پرش بلند» باقی بود اما فقط به صورت شایعات درگوشی و در پس‌کوچه‌های تاریک فرهنگ‌های عامیانه. گهگاه در گوشه و کناری این شایعات درگوشی در لابه‌لای صفحات نشریات و کتاب‌ها به رشته تحریر درمی‌آمد. داستان به محاق سکوت رفت؛ تا آن که بخش‌هایی از اطلاعاتی که مدت‌ها در بایگانی حفظ شده بود، از اتحاد شوروی به بیرون درز کرد. در سال ۲۰۰۳ یوری کوزنتس و پل سودوپلاتوف در روسیه کتاب‌هایی نوشتند که در آن‌ها به جزئیات و جنبه‌های فراموش شده نقش شوروی در خنثی‌سازی عملیات پرش بلند پرداخته شده بود. سودوپلاتوف در کتاب خود با عنوان «عملیات ویژه، لوبیانکا و کرملین» اطلاعات تازه زیادی در مورد نیکلای کوزنتسف که نقشش در کشف اولریش فون اورتل عامل اصلی آگاهی شوروی‌ها از عملیات پرش بلند بود، ارائه کرد. گئورگ وارطانیان که شاید آخرین بازمانده از کسانی بود که در این رخداد دخالت داشتند، با افشاگری‌های بعدی‌‌اش در مصاحبه با یوری پلوتنکو از سرویس خبری آرآی‌ای نووستی که در ۱۶ اکتبر ۲۰۰۷ منتشر شد، توجه بسیار زیادی را به خود جلب کرد.
او با افتخار از زندگی در تهران گفت: «ما خوش‌شانس بودیم که هیچ‌وقت با خیانت روبه‌رو نشدیم. خیانت برای ما ماموران مخفی بدترین مصیبت است. اگر ماموری تمام مقررات امنیتی را رعایت کند و رفتار مناسبی داشته باشد، هیچ نیروی ضد اطلاعاتی نمی‌تواند او را شناسایی کند. ماموران مخفی مثل مسئولین حفر نقب فقط یک بار اشتباه می‌کنند.»
پلوتنکو به خوانندگان مصاحبه‌اش یادآوری می‌کند که پرونده گئورگ وارطانیان «تنها در ۲۰ دسامبر ۲۰۰۰ از طبقه‌بندی خارج شد. او و همسرش گوهر، که یکی از اعضای گروهش بود، بلافاصله پس از جنگ پنج مدال افتخار از جمله مدال جنگ وطن‌پرستانه بزرگ، پرچم سرخ نبرد و ستاره سرخ دریافت کردند.»
وارطانیان بعدها در غرب مصاحبه‌های زیادی داشت اما به‌طور ضمنی اظهار داشت که هیچ چیز را نگفته است و برخی از اسرارش را در سال ۲۰۱۲ با خود به گور برد.
