مونا مشهدی رجبی:رشد شهرنشینی در ایران معضلات زیادی را به همراه آورده است که یکی از اصلی‌ترین آنها از بین رفتن کشاورزی در کشور و وابستگی به واردات برای تامین غذای مردم است. نیاز به ایجاد اشتغال در شهرها و توسعه زیرساختها برای افرادی که خواستار زندگی در شهر و استفاده از امکانات شهری هستند مساله‌ای است که در سالهای اخیر به آن توجه شده است.
به گزارش رتبه‌آنلاین به نقل از Worldometer، در سال ۱۹۷۰ میلادی تنها ۴۱.۳ درصد از جمعیت ایران شهرنشین بودند اما در سال ۱۹۸۰ سهم شهر نشینان به کل ساکنان ایران به ۵۰ درصد رسید. به این معنا که هنوز نیمی از جمعیت کشور در روستاها به کار دامپروری و کشاورزی مشغول بودند و تامین غذای مردم کشور را بر عهده داشتند. اما جاذبه‌های زندگی شهری در کنار کاهش میزان آب در دسترس روستاییان برای کشاورزی باعث شد تا به تدریج بر شمار افرادی که به شهرها مهاجرت می‌کردند افزوده شود.
در سال ۱۹۹۰ میلادی ۵۶.۵ درصد از جمعیت ایران را شهرنشینان تشکیل می‌دادند و در سال ۲۰۰۰ میلادی سهم شهرنشینی به ۶۳.۸ درصد افزایش یافت.این رشد ادامه پیدا کرد تا اینکه در سال ۲۰۰۵ میلادی ۶۷.۳ درصد، در سال ۲۰۱۰ میلادی ۷۰.۵ درصد و در سال ۲۰۱۸ میلادی ۷۳.۸ درصد از ساکنان ایران را شهرنشینان تشکیل داده بودند.
این مرکز مطالعاتی انتظار دارد نرخ شهرنشینی در ایران به تدریج رشد کند. پیش‌بینی می‌شود در سال ۲۰۲۰ میلادی ۷۶.۳ درصد از مردم ایران شهرنشین باشند و در سال ۲۰۳۰ میلادی سهم شهرنشینیان به کل جمعیت ایران به ۸۱.۶درصد برسد. جمعیت شهرنشین در سال ۲۰۴۰ میلادی ۸۶.۲ درصد جمعیت ایران و در سال ۲۰۵۰ ۹۰.۲ درصد جمعیت ایران را تشکیل داده بودند.
