امروزه راه‌های بسیاری وجود دارد که با استفاده از آن، بتوانیم نیم نگاهی به گذشته بیندازیم. تماشای عکس‌های قدیمی و دیدن مصنوعات و آثار هنری در موزه‌ها، کمک می‌کند تا درباره تاریخ چیزهایی یاد بگیریم، اما بهترین راهی که با آن انگار در زمان سفر کرده‌اید، این است که قدم در مناطق تاریخی بگذارید.
نشستن در هواپیمای جت و سفر به دور دنیا، چیزی نیست که برای اکثر افراد امکان‌پذیر باشد، اما خوشبختانه ما در دوره‌ای زندگی می‌کنیم که تنها به اندازه چند کلیک با دیدن آن سوی دنیا، فاصله داریم. پس اگر برای سفری به دور دنیا حاضرید، قرار است به سراغ فهرستی ۸ تایی برویم؛ فهرستی از ویرانه‌های باستانی الهام‌بخشی که با دیدن آن، می‌توانید از آسایش و راحتی خانه دل بکنید، کند و کاو کنید و به کشف‌های تازه برسید.
Ta Prohm (تا پروم)- کامبوج
Ta Prohm، معبدی است که در آنگکور، در کشور کامبوج واقع شده‌است. سازه اصلی این بنا که قرار بود هم به عنوان زیارتگاه بوداییان مورد استفاده قرار بگیرد و هم یک مرکز یادگیری، توسط جایاوارمانِ هفتم، پادشاه امپراتوری خِمِرها و در قرن دوازدهم ساخته شده است.
Ta Prohm که در عمق جنگل بنا شده و از قرن پانزدهم، به حال خود رها شده، به خاطر گیاهان وحشی و زیبایی که به شکل خودرو در اطراف این مجموعه رو به زوال روییده‌اند، معروف شده است. همانطور که سنگ‌های به کار رفته در بنا، بدون هیچ ملاتی روی هم سوار شدهاند، ریشه‌ها و شاخه‌های گیاهان اطراف، از جمله درخت ابریشم، انجیر و سیب طلایی، در فضایی که به ترسناک‌ترین رویاهای یک باستان شناس شبیه است، به دور معبد پیچیده و با واژگون کردن سنگ‌ها، سر به فلک کشیده‌اند.
El Castillo (ال کاستیلو)- مکزیک
ال کاستیلو، هرمی پلکانی و مبهوت کننده است که در آمریکای میانه و در قلب چیچِن ایتزا قرار دارد. چیچِن ایتزا، شهری باستانی است، متعلق به پیش از زمان شکل‌گیری کلمبیا، که توسط مردمان تمدن مایا، در یوکاتانِ مکزیک و بین قرن‌های نهم تا دوازدهم ساخته شده‌است.
ارتفاع بلندترین نقطه آن، چیزی در حدود ۳۰ متر و نام آن در واقع ترجمه کلمه “قلعه” است. به همین خاطر، اگر ال کاستیلو، به عنوان یکی از عجایب هفت گانه جدید دنیا شناخته شود، نباید تعجب کنیم. چیزی که جذابیت این بنای یادبود تاریخی را صد چندان می‌کند، این است که تنها دو بار در سال، راز خود را در معرض دید قرار می‌دهد: در حدود ساعت ۳ صبح در نقطه اعتدال بهار و پاییز؛ زمانی که نور خورشید، پلکان اصلی هرم را گرم می‌کند، سایه‌ها، فرمی مار- مانند ایجاد می‌کنند. این سایه غلتان و لغزان، به سمت پایین می‌خزد، تا اینکه به سر یک مار بزرگ می‌رسد؛ ماری که بر سنگی در انتهای پلکان حک شده‌است.
Bagan (باگان)- میانمار
باگان، شهری است باستانی، در منطقه ماندالایِ کشور میانمار. ارتفاعات میانمار، جایگاه بیش از ۱۰۰۰۰ معبد بودایی، زیارتگاه و پاگوداست (پاگودا: برج‌هایی چند طبقه، با لبه‌های پیش‌آمده که برای ادای احترام به سنت‌ها و اعتقادات بنا می‌شود و ساخت آن در شرق آسیا و کشورهایی مانند نپال، چین، ژاپن، کره و ویتنام و… رایج است). با اینکه این رقم در هزاره گذشته کاهش یافته، اما تقریبا ۲۰۰۰ نمونه از این بناهای طلاییِ درخشان، هنوز باقی هستند و باگان را به یکی از شگفتی‌های قاره تبدیل کرده‌اند، که دیدنش واجب است.
هزاران معبدی که در میان دشت‌های باگان پراکنده شدهاند، در واقع، سندی محکم هستند که خبر از سرسپردگی و اعتقادات جدیِ مذهبی مردم میانمار می‌دهند. آنها در کنار هم قرار گرفته و ترکیب شدهاند، تا یکی از غنی‌ترین مناطق باستان شناسی در آسیا را تشکیل بدهند و مناظری را به وجود بیاورند که در هیچ کجای دنیا مشابهی ندارد.
Stonehenge (استون‌هِنج)- انگلستان
استون‌هنج با دوره ساخت و سازی که از ۳۰۰۰ تا ۱۵۰۰ سال قبل از میلاد مسیح به طول انجامیده‌است، در واقع یکی از معروف‌ترین سازه‌های ما قبل تاریخ است که در ویلت‌شایرِ انگلستان واقع شده است. ساختار یگانه آن، از دو نوع سنگ تشکیل شده- سنگ بزرگ‌تر، از نوع سارسن و کوچک‌ترها از نوع سنگ آبی- که عمدتا در کنار هم چیده شدهاند.
امروزه، بقایای استون‌هنج در پرده‌ای از ابهام قرار دارد. هیچ کس نمی داند چرا این بناهای تاریخی ساخته شدهاند و تئوری‌های متعددی در این باره وجود دارد: مثلا اینکه این سازه‌ها، نوعی تقویم خورشیدی هستند، یا اینجا، مرکزی آیینی و محل عبادت بت‌ها است، یا یکی از گورستان‌های محبوب باستانی است. البته در مطلبی تحت عنوان معمای ساخت استون هنج توسط دانشمندان حل شد، راز ساخت این بنا را توضیح داده‌ایم.
Luxor Temple (لاکژر تمپل)- مصر
لاکژرِ مصر، که اغلب به اسم بزرگترین موزه روباز دنیا شناخته می‌شود، به عنوان یک ویرانه باستانی، هیچ کم و کسری برای کشف ندارد. گذشته از این، این شهر، خانه اصلی معبد لاکژر است؛ مجموعه‌ای عجیب و پیچیده که ساخت آن، به سال ۱۴۰۰ پیش از میلاد مسیح بازمی‌گردد.
لاکژر، به عنوان جزئی از منطقه تِبِس، شهر صد دروازه، رسما و عمیقا در تاریخ مصر غوطه‌ور است. توتموسِ سوم از همینجا لشگرکشی‌هایش را برنامه‌ریزی کرد، آخناتِن برای اولین بار به طبیعت و مفهوم خدا اندیشید و رامسِس دوم برنامه ساخت و سازهای جاه طلبانه‌اش را پایه گذاری کرد. معبد لاکژرُ تجسمی است از تمرکز و توجه بسیار شهر، بر مفهوم و شخصیت فرعون؛ چراکه تنها معبد واقع در منطقه تِبس بوده که به خدایان تقدیم نشده، بلکه به پادشاهی مصر پیشکش شده‌است.
Pompeii (پُمپی)- ایتالیا
شهر باستانی پمپی، یکی از جالب‌ترین مقاصد گردشگری ایتالیا است. این شهر پر جنب و جوش امپراتوری رم، به خاطر فوران کوه آتش‌فشانی وزو، که در همان نزدیکی قرار دارد، در سال ۷۹ میلادی نابود شد.
وقتی که ابری از دود که خبر از وقوع این فاجعه می‌داد، در آسمان پدیدار شد، همه چیز را -از جمله متاسفانه ۲۰۰۰ نفر- در مسیر خود دفن کرد، اما کلیتِ شهر، به شکلی جادویی حفظ شد در حالی که زیر لایه‌ای از خاکستر و سنگ‌های آتش‌فشانی پنهان شده بود. به این ترتیب، پمپی، برای قرن‌ها فراموش شده باقی ماند. تا اینکه در سال ۱۷۴۸، حفاری کاملی صورت گرفت و طی این عملیات، هنری بی نقص در ساخت مصنوعات، دست‌سازهای ارزشمند و ساختمان‌ها نمایان شد؛ هنری که تا به امروز و هنوز تماشایی هستند.
Machu Pichu (ماچو پیچو)- پرو
ماچو پیچو، واقع بر مکانی مرتفع میان ابرها، جایی بر فراز دره مقدس پِرو، یکی از دیدنی‌ترین مناطق آمریکای جنوبی است. این دژ، در قرن پانزدهم و به عنوان جایگاهی برای امپراتور اینکاها ساخته شد.
ماچو پیچو، شامل سه نقطه کانونی اصلی است: Intihuatana (اینتی هواتانا) که یک سنگ آیینی است و به ساعت نجومی اینکاها مربوط است، معبد خورشید، که منطقه‌ای مقدس برای مراسم پرستش به حساب می‌آید و اتاق سه پنجره، که منظره خیره کننده طلوع خورشید را به نمایش می‌گذارد. از آنجا که این ساختار- مثل بقیه بخش‌های ماچو پیچو- با دقت تمام، بازسازی و تعمیر شده، بازدیدکنندگان می‌توانند به همان چیزی نگاه کنند، که صدها سال پیش وجود داشته است.
Petra (پترا)- اردن
پترا، شهری که در قرن چهارم پیش از میلاد مسیح، ساخته شده، به هیچ منطقه دیگری روی کره زمین شباهت ندارد، چراکه در دل صخره‌هایی از جنس سنگ‌های ماسه‌ای حفر شده است. ساختار مبهوت کننده پترا، مرز میان شکل طبیعی صخره‌ها و دنیای ساخته شده درون آنها را به زیبایی هرچه تمام‌تر محو کرده است.
پترا به خاطر رنگ صورتی مانند و معماری صخره‌ایِ آن به “شهر گل رز” معروف است؛ لقبی بسیار رمانتیک که ریشه در شعری از جان ویلیام بورگن شاعر قرن نوزدهمی دارد: فریاد ایام جوانی بر رخ غم، که مردی دو هزار سال پیش آن را تصویر کرد، با من نجات یافته از اقلیم شرق هماهنگ است “شهر رز سرخ”، که عمری به بلندای نیمی از تاریخ دارد.
منبع: mymodernmet.com
