عمارت دهدشتی یا خانه روغنی در بخش مرکزی و بافت قدیمی بوشهر، خیابان انقلاب، ضلع شمال غربی مسجد امام و پشت شعبه مرکزی بانک مسکن درمحله کوتی قرار دارد. این خانه یکی از آثار تاریخی و از نقاط دیدنی استان بوشهر در جنوب ایران است که می‌توانید در سفر زمستانه و یا نوروزی خود به این شهر، از آن دیدن کنید. این بنا در دوره قاجاریه توسط حاج غلامحسین دهدشتی که تاجر روغن بوده احداث گردیده و به عمارت دهدشتی مشهور شده است. اما وجه تمایز این بنا با سایر بناهای هم‌دوره‌ای خود چیست؟
این ساختمان به لحاظ معماری از اهمیت فوق العاده خاصی برخوردار است زیرا در زمانی که بیشتر ساختمان‌های بافت قدیم بوشهر، دو طبقه و تعداد انگشت شماری سه طبقه بوده اند، این خانه در چهار طبقه ساخته شده است و می توان گفت به نوعی در آن زمان حکم برج را داشته است. اسناد تجاری زیادی در این خانه پیدا شده و بعضی از اسناد به خط برجسته‌ی سیاق نگاشته شده‌اند و قدمت برخی از تمبرهای اسناد نیز به 200 سال پیش می‌رسد. این تمبرها مربوط به کشورهای بریتانیا، هندوستان، آلمان و نیز تمبرهای عصر قاجار هستند که هم اکنون طبقه‌بندی شده و در سازمان میراث فرهنگی نگهداری می‌شوند.
عمده مصالح تشکیل دهنده عمارت دهدشتی را گچ، سنگ‌های مرجانی، آهک، چوب ساج و صندل تشکیل می‌دهند. پوشش سقف نیز از چوب صندل است. سقف اتاق پذیرایی نقاشی رنگ و روغن شده که برگرفته از نقاشی اروپایی می‌باشد. تزیینات و گچبری بسیار زیبایی نیز در داخل اتاق‌ها و سیستم در و پنجره‌ها به کار گرفته شده که توجه هر بیننده‌ای را به خود جلب می‌کند. همچنین گره چینی هلال‌ها، درها، کنده کاری روی اتاق‌ها و پنجره‌های دیواری از دیگر تزیینات این بنا هستند.
ساختمان عمارت دارای چند ارسی زیبا با گره چینی و شیشه‌های رنگی است. عمارت دهدشتی کاربری تجاری و مسکونی داشته و اکنون نیز ممکن است به صورت موزه فرهنگ مورد استفاده قرار گیرد. این بنا از سال ۱۳۷۷ توسط میراث فرهنگی بوشهر مرمت شده است. آیا به نظرتان ساخت چنین برجی در زمان خودش، نشان از پیشرفت صنعت معماری در ایران نداشته است؟ آیا امروزه هم شاهد چنین پیشرفت‌هایی در معماری نسبت به سایر کشورها هستیم؟
