فرشید شکرخدایی|
این روزها مطالب زیادی می بینیم و می شنویم که ما بدبختیم، ما بدترین کشور دنیا هستیم و از ما بدتر در دنیا نیست ، این خود کم بینی ملی به جایی رسیده که افغانستان و پاکستان و عراق را برتر از خود می پنداریم در حالی که حتی یکبار هم این کشورها را از نزدیک ندیده ام ، با عینک روشنفکری برای سالی تاک ویدیو و عکس می فرستیم و از حقارت و بدبختی خود سوژه می سازیم و فکر می کنیم که چه خدمت بزرگی به کشورمان کرده ایم!
این روند تا به آنجا پیش رفته که دستاوردهای مسلم خویش مانند نیروی موشکی کشور را مسخره می کنیم و آرزوی آزاد شدن کشور توسط نیروهای آمریکایی ورد زبان برخی از هموطنان شده است.
نظر بنده این است که این لذت بردن از #خود_بدبخت_بینی تا حد زیادی نمود بیرونی نارضایتی همه از ساختار حاکمیت است که بنده هم جزو همین ناراضی ها هستم ولی دلیلی ندارد که من تمام اتفاقات کشورم را سیاه ببینم، ساختار سیاسی کشور من ایراد دارد ولی از تمام کشورهای منطقه بهتر است
ساختار اقتصادی کشورم ایراد دارد ولی هفدهمین اقتصاد دنیاست
قویترین ارتش منطقه را داریم
بیشترین شرکت های بزرگ مهندسی و فنی منطقه را داریم
بهترین بیمارستان ها و پزشک های منطقه را داریم
من به قدرت سپاه و ارتش کشورم میبالم هرچند از دخالتشان در اقتصاد و سیاست انتقاد می کنم
به امید سربلندی ملت و کشورم
