دکتر امیرحسین خالقی|
کفار غربی به زبان ساده معیارهایی را برای پیشرفت و رفاه یک کشور تعیین کرده‌اند؛ اوضاع کلی اقتصاد و بهداشت و درمان و حکمرانی و امنیت و تحصیلات و سرمایه اجتماعی به ما می‌گوید که کجای مسیر پیشرفت قرار داریم.
شاخص پیشرفت لگاتوم در گزارش اخیر سال 2017 تصویری کلی از اوضاع را نشان می‌دهد، در کل در بین 149 کشور دنیا رتبه ما 117 ام است که البته درخشان نیست، اوضاع در حوزه‌های مختلف این پیشرفت هم چنگی به دل نمی‌زند و در میان کشورهای جهان رتبه‌های زیر به دست آمده است:
کیفیت کلی اقتصاد: 103 ام
محیط کسب و کار: 122 ام
وضعیت سیاست، دموکراسی و حاکمیت قانون: 133 ام
تحصیلات و آموزش: 75 ام
سلامت و بهداشت: 95 ام
امنیت: 119 ام
آزادی فردی: 144 ام
سرمایه اجتماعی: 70 ام
حفظ محیط زیست: 113 ام
در صحرای آریایی اسلامی که ما زیست می‌کنیم از قرار مقاومت زیادی در برابر رتبه‌بندی‌های جهانی وجود دارد که انگار هیولاها دست اندرکارند که ایران را بد و عقب افتاده نشان دهند، بیش از همه برای خیلی‌ها غریب است که چرا رتبه ایران در امنیت 119 است و مثلا امن‌ترین کشور دنیا به حساب نمی‌آید.
وقتی ابعاد امنیت را در چنین گزارش‌هایی مرور می‌کنیم، می‌بینیم این که مثلا بمبی در خیابان نمی‌ترکد و حمله تروریستی نداریم البته در وسط جهنم خاورمیانه کاری است دشوار و کسانی برای آن زحمت می‌کشند، ولی امنیت ابعاد دیگری هم دارد وقتی سرقت در جامعه‌ای بالاست، وقتی در شب امنیت تردد وجود ندارد، وقتی تعداد قتل‌ها زیاد می‌شود، وقتی سرپناه و غذای کافی برای زیست آدم‌ها وجود ندارد و وقتی به اندازه یک جنگ تمام عیار در جاده‌ها در تصادف‌ها کشته می‌شوند، یعنی امنیت و تامین شخصی وضع خوبی ندارد.
می‌شود کار را گسترده‌تر دید؛ سخت نیست دریابیم اگر اجرای قانون و مقررات در کشوری مناسب نباشد و افراد مطمئن نباشند که می‌توانند از داشته‌هایشان حمایت قانونی به عمل آورند و همیشه در هراس حفظ ثروتشان باشند، با یک کشور غیرامن روبه‌رو هستیم، در هر گزارشی می‌توان چون و چرا کرد و ایرادهایی بجا گرفت، ولی در بسیاری موارد بد نیست آن توصیه قدیمی را هم به یاد داشته باشیم، آینه چون رخ تو بنمود راست، خود شکن آینه شکستن خطاست، والله اعلم.